Wiktor Gawroński

Wiktor Gawroński
generał dywizji generał dywizji
Pełne imię i nazwiskoWiktor Mieczysław Gawroński
Data i miejsce urodzenia20 kwietnia 1863
Bracław
Data i miejsce śmierci8 listopada 1946
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby1880-1922
Siły zbrojneLesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Ukraińska
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki2 Zakaspijski Batalion Kolejowy, 7 Brygada Kolejowa, Główny Zarząd Techniczny Armii Ukraińskiej, Wojska Kolejowe Polski
Stanowiskadowódca
• 2 Zakaspijskiego Batalionu Kolejowego
• 7 Brygady Kolejowej
Komendanta do spraw kolejnictwa przy Głównym Zarządzie Technicznym Armii Ukraińskiej
Dowódca Wojsk Kolejowych
Organizator i inspektor wojsk kolejowych
Szef sekcji III (Wojsk Kolejowych) w Departamencie II Wojsk Technicznych MSWojsk.
Główne wojny i bitwywojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Wiktor Mieczysław Gawroński (ur. 20 kwietnia 1863 w Bracławiu, zm. 8 listopada 1946 w Warszawie) – inżynier, generał major armii carskiej, generał-chorąży armii ukraińskiej, generał dywizji WP.

Młodość, służba w carskiej i ukraińskiej armii

Ukończył Włodzimierskie Gimnazjum Wojskowe w Kijowie. Do carskiej armii wstąpił 10 września 1880 roku. Uczył się w Konstantynowskiej Szkole Wojskowej i Mikołajowskiej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu. Do 1918 służył w wojskach kolejowych. Był m.in. dowódcą 2 Zakaspijskiego batalionu kolejowego (od 15 sierpnia 1907 do 15 lipca 1910) oraz 7 brygady kolejowej (od 16 marca 1916). Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Odznaczony orderami: św. Stanisława 2 klasy (1901), św. Anny 2 klasy (1907), św. Włodzimierza 4 klasy (1912). W 1918 roku wstępuje do armii ukraińskiej hetmana Skoropadskiego. Pełni tam funkcję komendanta do spraw kolejnictwa przy Głównym Zarządzie Technicznym armii ukraińskiej. Otrzymał tam stopień generała-chorążego.

Służba w WP i późniejsze losy

Do WP przyjęty 19 lutego 1919, otrzymał przydział na stanowisko Dowódcy Wojsk Kolejowych. Organizator i inspektor wojsk kolejowych. Następnie szef sekcji III (Wojsk Kolejowych) w Departamencie II Wojsk Technicznych MSWojsk. w 1920 roku. W 1922 przeszedł w stan spoczynku, mieszkał w Warszawie. Prezydent RP dekretem z dnia 23 października 1923 roku zatwierdził go w stopniu generała dywizji w stanie spoczynku. Był autorem artykułów: Kolejnictwo rosyjskie w okresie wojny światowej 1914-1918 i Zarys rozwoju wojsk kolejowych i kolejnictwa wojskowego w Niemczech, Austrji i Rosji. opublikowanych w Bellonie. Żonaty, miał dwójkę dzieci. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A12-2-4)[1].

Awanse

Podporucznik - 12 sierpnia 1883
Porucznik - 1 stycznia 1885
Kapitan Sztabowy - 1 sierpnia 1893
Kapitan - 1 sierpnia 1898
Podpułkownik - 26 lutego 1904
Pułkownik - 6 grudnia 1908
Generał major - 6 grudnia 1912
Generał chorąży - 1 sierpnia 1918
Generał podporucznik 1 czerwca 1919
Generał dywizji - 23 października 1923

Przypisy

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej. Londyn: Figaro Press, 1976.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994.
  • Biuletyn CAW

Media użyte na tej stronie

PL Epolet gen dyw.svg
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
RUS Order św. Stanisława (baretka).svg
Baretka Orderu św. Stanisława.
RUS Order św. Anny (baretka).svg
Baretka Orderu św. Anny.
RUS Order św. Włodzimierza (baretka).svg
Baretka Orderu św. Włodzimierza.