Wiktor Kłosiewicz

Wiktor Kłosiewicz
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1907
Warszawa

Data śmierci

4 lutego 1992

Członek Rady Państwa
Okres

od 20 listopada 1952
do 13 listopada 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Grób Wiktora Kłosiewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Wiktor Eugeniusz Kłosiewicz (ur. 21 grudnia 1907 w Warszawie, zm. 4 lutego 1992[1]) – polski murarz i polityk komunistyczny, poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji. Członek Rady Państwa w latach 1952–1956.

Życiorys

Urodzony w rodzinie robotniczej Eugniusza i Marii, miał wykształcenie podstawowe. Od 1928 członek Komunistycznej Partii Polski. W latach 1938–1940 przebywał we Francji, od 1939 w Armii Polskiej na Zachodzie; w latach 1940–1945 więzień obozu jenieckiego w Niemczech. W 1945 powrócił do Polski, został członkiem Polskiej Partii Robotniczej; był sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie (1945) oraz I sekretarzem KW w Krakowie (1945–1946) i Szczecinie (1946–1948).

Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1948–1950 zastępca członka Komitetu Centralnego, w latach 1950–1958 członek KC, w latach 1950–1954 członek Biura Organizacyjnego KC PZPR. W latach 1948–1949 I sekretarz KW PZPR w Szczecinie. W latach 1949–1950 kierownik Wydziału Samorządowo-Administracyjnego (w tym okresie zmienił nazwę na Wydział Administracyjno-Samorządowy) KC PZPR.

22 listopada 1950 w Warszawie na II Kongresie Obrońców Pokoju został wybrany w skład Światowej Rady Pokoju[2].

W latach 1950–1956 wiceprzewodniczący, następnie przewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych, w latach 1952–1956 członek Rady Państwa. 6 marca 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina[3]. W latach 1957–1958 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. 1 marca 1958 XI Plenum KC wykluczyło go ze składu KC, przeszedł na niższe stanowiska. Związane to było ze zwycięstwem grupy „puławskiej” nad grupą „natolińską”, z którą był związany (był uważany za wpływową postać wśród nich[4]). Po odejściu z KC został dyrektorem Centrali Handlu Zagranicznego „Marko” w Warszawie, która zajmowała się zaopatrzeniem wojsk radzieckich stacjonujących w Polsce.

W latach 1971–1972 zastępca przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac, w latach 1972–1976 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. W 1976 przeszedł na emeryturę. Po przejściu na emeryturę pełnił społecznie funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Był posłem do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, w Sejmie I kadencji przewodniczący Komisji Mandatowej. W latach 1952–1956 zastępca przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego.

Pochowany obok żony Adeli z domu Bojar (1909-1988) w Alei Zasłużonych na wojskowych Powązkach (TUJE C31-6)[5].

Bohater jednego z wywiadów w książce Teresy Torańskiej Oni[6].

Bibliografia

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
  2. Trybuna Robotnicza z 1950, nr 324 str. 3 [dostęp z dnia: 2016-08-03]
  3. Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2
  4. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
  5. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  6. Oni Teresa Torańska. lubimyczytac.pl. [dostęp 2018-01-25].

Media użyte na tej stronie