 | Wiktor Kołotow |
|
 |
| Pełne imię i nazwisko | Wiktor Mychajłowycz Kołotow |
| Data i miejsce urodzenia | 3 lipca 1949
Judino |
| Data i miejsce śmierci | 3 stycznia 2000
Kijów |
| Wzrost | 180 cm |
| Pozycja | pomocnik |
| Kariera juniorska |
|
| Kariera seniorska |
| Lata | Klub | Wyst. | Gole | | 1967 | Czajka Zielonodolsk | | | | 1968 | Trudowyje Rezerwy Kazań | | | | 1969–1970 | Rubin Kazań | 68 | (16) | | 1971–1981 | Dynamo Kijów | 218 | (62) |
|
| Kariera reprezentacyjna |
| Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | | 1970–1978 |  ZSRR | 44 | (17) | | 1972–1976 | ZSRR olimpijska | 11 | (5) | | W sumie: | 55 | (22) |
|
| Kariera trenerska |
|
Wiktor Mychajłowycz Kołotow, ukr. Віктор Михайлович Колотов, ros. Виктор Михаилович Колотов, Wiktor Michaiłowicz Kołotow (ur. 3 lipca 1949 we wsi Judino w Tatarskiej Autonomicznej SRR, Rosyjska FSRR, zm. 3 stycznia 2000 w Kijowie) – ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji pomocnika, reprezentant Związku Radzieckiego, olimpijczyk, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Rozpoczynał karierę piłkarską w miejscowej drużynie Lokomotiw Judino. Jako 18-latek już występował w zespole Czajka Zielonodolsk. Następnego roku krok do przodu - w zespole Trudowyje Rezerwy Kazań, a od 1969 w Rubin Kazań. Utalentowanego młodego piłkarza zauważyli selekcjonerzy grandów radzieckiej piłki nożnej. Wiktor Kołotow podpisał dwa podania o przejście do Torpeda Moskwa oraz Dynama Kijów. W tamtych komunistycznych czasach był to precedens. Zdyskwalifikowany na rok, dopiero w 1971 zadebiutował w pierwszym składzie Dynama. Swoją grą zasłużył na awans na kapitana drużyny. Z Dynamem zdobywał swoje największe sukcesy. Karierę zakończył w 1981.
Kariera reprezentacyjna
W latach 1970-1978 wystąpił w 54 meczach radzieckiej reprezentacji, strzelając 22 bramki. Dwukrotnie zdobywał brązowy medal igrzysk olimpijskich - w 1972 w Monachium i w 1976 w Montrealu. Grał na mistrzostwach Europy w 1972, na których radziecka drużyna zajęła drugie miejsce.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarskiej najpierw był w latach 1984-1992 asystentem trenera Dynama Kijów. Potem trenował kluby: Borysfen Boryspol i Prykarpattia Iwano-Frankiwsk. W latach 1995-1996 oraz 1998-1999 był trenerem olimpijskiej reprezentacji Ukrainy.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy klubowe
- mistrz ZSRR (6x): 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981
- wicemistrz ZSRR: 1972, 1973, 1976 (j), 1978
- brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1979
- zdobywca Pucharu ZSRR: 1974, 1978
- zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1975
- zdobywca Superpucharu Europy: 1975
Sukcesy reprezentacyjne
Sukcesy indywidualne
- 7-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR:
- Nr 1: 1971, 1972, 1974, 1975, 1976
- Nr 2: 1977
- Nr 3: 1973
- najlepszy radziecki król strzelców w mistrzostwach Europy (w tym kwalifikacje) - 7 goli
- członek Klubu Grigorija Fiedotowa - 103 goli
- wybrany do symbolicznej reprezentacji Ukrainy XX wieku w plebiscycie gazety "Ukraiński futbol" w 2001[1]..
Odznaczenia
Przypisy
Linki zewnętrzne
.jpg)
