Wiktor Kulerski (młodszy)

Wiktor Kulerski
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1935
Grudziądz

Poseł na Sejm kontraktowy
Okres

od 18 czerwca 1989
do 25 listopada 1991

Przynależność polityczna

Unia Demokratyczna

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Wiktor Kulerski, właśc. Witysław Wiktor Dys-Kulerski (ur. 22 stycznia 1935 w Grudziądzu) – polski nauczyciel i historyk, działacz opozycji w okresie PRL, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

Wnuk Wiktora Kulerskiego, używa drugiego imienia, pod którym jest powszechnie znany. Ukończył w 1979 studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1960 do 1981 pracował w szkole podstawowej.

Był współpracownikiem Polskiego Porozumienia Niepodległościowego, a od 1976 Komitetu Obrony Robotników. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, do 1981 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „S”. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał się, od 1982 do 1989 wchodził w skład podziemnego Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze, w latach 1986–1987 był członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. W latach 1989–1991 pełnił funkcję posła na Sejm kontraktowy z ramienia Komitetu Obywatelskiego wybranego w okręgu grudziądzkim. Krótko działał w Ruchu Obywatelskim Akcja Demokratyczna i Unii Demokratycznej. W rządzie Tadeusza Mazowieckiego objął stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej. Działał później w Ruchu Stu, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego konwentu[1]. Był współzałożycielem i w latach 1989–1998 prezesem Fundacji Edukacja dla Demokracji. Zasiadł w kolegium redakcyjnym miesięcznika „Nowaja Polsza”.

Wybrane publikacje

  • Czy drugi Katyń? (1980)
  • Kościuszkowcy (1984)
  • Walka z pijackim obyczajem (1984)
  • Bez tytułu. Wybór publicystyki 1981–1991 (1991)

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Podstawowe informacje na temat Ruchu 100, ruch100.org.pl [zarchiwizowane 1997-01-21].
  2. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 maja 2007 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2007 r. nr 52, poz. 596).
  3. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski, „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej” (2), 15 lipca 1987, s. 15 [dostęp 2021-09-27] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-08].

Bibliografia