Wiktor Petrow

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wiktor Płatonowycz Petrow, ukr. Віктор Платонович Петров, pseud. W. Domontowycz, Wiktor Ber, (ur. 10 października 1894, zm. 8 czerwca 1969) – ukraiński filolog, etnograf, historyk, pisarz.

Petrow urodził się w Katerynosławiu w rodzinie prawosławnego duchownego. W 1918 r. zakończył Wydział Historyczno-Filologiczny na Uniwersytecie im. Szewczenki w Kijowie. Od 1919 r. Petrow był członkiem i pracownikiem naukowym Akademii Nauk Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, gdzie z mniejszymi lub większymi przerwami pracował do końca swojego życia. Współtworzył historyczny słownik języka ukraińskiego. Publikował wiele prac naukowych, głównie z dziedziny etnografii, folkloru i językoznawstwa. W latach 20. dał się poznać także jako literaturoznawca, publikując rozprawy o twórczości Hryhorija Skoworody, Mykoły Kostomarowa, Mykoły Gogola, Wiktora Hugo i Pantelejmona Kulisza. W latach 40. współtworzył i redagował czasopismo "Ukrajins'kyj zasiv" w Charkowie. W 1943 r. kierował katedrą etnografii Ukraińskiego Instytutu Nauki we Lwowie, a w l. 1944-1945 pracował w Ukraińskim Instytucie Nauki w Berlinie.

Po II wojnie światowej mieszkał w różnych miastach Bawarii. Był współtwórcą i członkiem emigracyjnej organizacji pisarzy MUR (Mystec'kyj Ukrajins'skyj Ruch) działającej w latach 1945-49 w obozach dla przesiedlonych na terenie Niemiec. Redagował wszystkie publikacje MUR-u (m.in. czasopismo "Chors"), publikował swoje prace także w in. emigracyjnych czasopismach i almanachach ("Switannia", "Arka", "Pochid", "Zahrawa", "Pu-hu"). 18 kwietnia 1948 r.

Petrow zagadkowo zniknął z Monachium, by rok później zjawić się w Moskwie i ponownie zniknąć do 1956 r. W latach 60. zaczął intensywnie publikować swoje prace naukowe – z archeologii, językoznawstwa, etnogenezy narodów, ale ostatecznie zakończył swoją działalność jako pisarz. W 1968 r., na rok przed śmiercią, 74-letni Petrow obronił doktorat. Rok później, 8 czerwca 1969 r., zmarł. Do dziś pisarz pozostaje postacią zagadkową w historii literatury ukraińskiej.

Twórczość

  • 1928 – powieść Diwczyna z wedmedykom
  • 1929 – powieść Alina i Kostomarow
  • 1929 – powieść Doktor Serafikus (pierwsze wydanie dopiero w 1947)
  • 1930 – powieść Romany Kulisza
  • 1942-1943 – powieść Bez Gruntu

Bibliografia

  • Андрєєв В.М. Віктор Петров. Нариси інтелектуальної біографії вченого. - Дніпропетровськ: Герда, 2012. - 476 с.