Wiktor Skiwski
| Data urodzenia | 2 września 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 grudnia 1956 Santos |
| Zawód, zajęcie | dyplomata |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}    _2class_BAR.svg){kind=small}        | |
Wiktor Skiwski (ur. 2 września 1900, zm. 19 grudnia 1956 w Santos) – dyplomata polski.
Życiorys
Od października 1919 był członkiem zarządu koła warszawskiego (m.in. w październiku 1922 został prezesem zarządu), od kwietnia 1921 członkiem Rady Naczelnej Stowarzyszenia Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” (m.in. od kwietnia do października 1921 sekretarzem generalnym Komitetu Wykonawczego, w kolejnych latach (do 1923) przedstawicielem koła warszawskiego w RN)[1].
Od 1923 był pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, od 1927 sekretarzem gabinetu ministra, w latach 1928-1931 attaché, a następnie sekretarzem Poselstwa RP w Paryżu, od 1 lutego 1934 do wybuchu II wojny światowej naczelnikiem wydziału prasowego MSZ.
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Francji, uczestniczył w ruchu oporu, w szeregach Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość, w której od 1943 był szefem kwatery głównej – organu wykonawczego Szefa Głównego POWN[2]. Został aresztowany 13 lipca 1944, ale udało mu się uciec.
W 1947 zamieszkał w Brazylii, pracował jako administrator plantacji kawy, Zmarł w szpitalu w Santos[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[4]
- Krzyż Walecznych[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[5]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Leopolda II (Belgia, 1936)[6]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi (Węgry, 1937)[7]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1937)[7]
- Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1937)[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[5]
- Krzyż Kawalerski I Klasy Orderu Danebroga (Dania)[5]
- Krzyż Kawalerski Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)[5]
- Krzyż Kawalerski Orderu św. Olafa (Norwegia)[5]
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[5]
Przypisy
- ↑ Konstanty Turowski „Odrodzenie”. Historia Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej, wyd. Warszawa 1987, według indeksu.
- ↑ Stanisław Zabiełło, Na posterunku we Francji, wyd. Warszawa 1967, s. 248, 298.
- ↑ Rocznik Polonii 1958–59, pod red. Olgierda Jeżewskiego, wyd. Taurus 1958, s. 418.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 301, 1936.
- ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń zagranicznych. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936.
- ↑ a b Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 82, 1937.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 45, 1937.
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 670. [dostęp 2021-01-21].
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskie Służby Zagranicznej ”, 1939, s. 33, 237, 258. [dostęp 2021-01-21].
Media użyte na tej stronie
Baretka: Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
Autor: Skjoldbro, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order of Danebrog Knight 1st Degree
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1932) – Komandor – Królestwo Rumunii.
Baretka: Order Korony Rumunii (model 1932) – Komandor – Królestwo Rumunii.
Baretka Komandora Orderu Trzech Gwiazd
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Leopolda II
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka Orderu św. Olafa 5 kl.