Wiktor Zarucki

Wiktor Zarucki
pułkownik pułkownik
Przebieg służby
Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 Samodzielny Batalion Łączności → 1 Samodzielny Pułk Łączności,
Oficerska Szkoła Łączności Radiowej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Wiktor Zarucki – pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Spotkanie dowództwa 1 Samodzielnego Pułku Łączności (jesień 1944). Trzeci od lewej dowódca ppłk Wiktor Zarucki

Życiorys

Syn Pawła. Podczas II wojny światowej, po powstaniu 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, w sierpniu 1943 w stopniu majora został dowódcą 1 samodzielnego batalionu łączności (sformowanego w strukturze 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR), a po przekształceniu w 1 samodzielny pułk łączności 1 Armii Wojska Polskiego był zastępcą dowódcy pułku ds. liniowych, p.o. dowódcy pułku od kwietnia do maja 1944 oraz dowódcą pułku od 17 października 1944 do września 1945, do czasu rozformowania jednostki[1]. Po wojnie w stopniu majora został szefem wydziału łączności w powołanym 27 września 1945 Departamencie Wojsk Ochrony Pogranicza[2]. W stopniu pułkownika został dowódcą powołanej pod koniec 1947 Grupy Organizacyjno-Przygotowawczą Szkolnego Pułku Radio w Zegrzu[3], a następnie powołanego 28 marca 1948 dowódcą szkolnego pułku radio w Zegrzu[4]. Po powołaniu 6 czerwca 1950 Oficerskiej Szkoły Łączności Radiowej został jej komendantem i pełnił stanowisko do 1951.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dowódcy. Wiktor Zarucki. 2brygada.walcz.paak.net. [dostęp 2016-12-02].
  2. ↑ Historia Łużyckiego Oddziału SG. oss.strazgraniczna.pl, 2015-11-16. [dostęp 2016-12-02].
  3. ↑ Mirosław Pakuła. Odbudowa Zegrza po zniszczeniach wojennych w latach 1948–1953. „Rocznik Legionowski”. VI, s. 3, 2013. 
  4. ↑ Mirosław Pakuła. Odbudowa Zegrza po zniszczeniach wojennych w latach 1948–1953. „Rocznik Legionowski”. VI, s. 4, 2013. 
  5. ↑ M.P. z 1947 r. nr 80, poz. 535

Media użyte na tej stronie

Dowodztwo 1spl 1944.jpg
Spotkanie dowództwa 1 Samodzielnego Pułku Łączności – jesień 1944. Od lewej: kpt. Ruchajło (informacja), mjr Kunin (liniowiec), ppłk Zarucki (dowódca), płk Malinowski (już dowódca 3 SPŁ), kpt. Rabanowski (już minister w rządzie PKWN), mjr Luluk (pom. d-cy ds. technicznych).