Wiktoria Dewitz

Wiktoria Dewitz, Wiktoria Dewitzowa (z d. Piotrowska[1]), Tucha (ur. 1914, zm. 1991[2]) – pedagog, naczelniczka harcerek Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1945–1948, harcmistrzyni.

Twórczyni i pierwsza drużynowa przedwojennej 3 Warszawskiej Drużyny Harcerek działającej przy żeńskim Gimnazjum i Liceum im. Juliusza Słowackiego. Związaną z lewicowym nurtem w harcerstwie (Koło Instruktorów im. Mieczysława Bema), działała też w Głównej Kwaterze Harcerek. Podczas wojny w konspiracyjnym harcerstwie żeńskim („Bądź Gotów”).

Po wojnie, w okresie 1945–1948, przed połączeniem organizacji harcerskich męskiej i żeńskiej, była naczelniczką harcerek, rzeczniczką podporządkowania harcerstwa partii komunistycznej (PPR, a następnie PZPR), zerwania ze światowym skautingiem i przyjmowania wzorców pioniersko-komsomolskich. Od 26 kwietnia 1946 była posłanką do Krajowej Rady Narodowej. Zgłoszona została przez ZHP i pozostała bezpartyjna.

W latach 50. redaktor naczelna „Świata Młodych”. W 1955 w partyjnym czasopiśmie „Nowe Drogi” opublikowała głośny artykuł, w którym krytykowała działalność Organizacji Harcerskiej Związku Młodzieży Polskiej i postulowała powrót do harcerskich metod pracy, przez co przyczyniła się do „odwilży” i reaktywacji ZHP w 1956 roku.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Inwentarz zbioru spuścizn prywatnych. Muzeum Harcerstwa. [dostęp 2019-07-14].
  2. ↑ Prolib Integro, opac.ciniba.edu.pl [dostęp 2017-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (pol.).

Bibliografia