Wilamowianie
Miejsce zamieszkania | |
---|---|
Język | |
Religia | |
Grupa | Germanie zachodni |
Wilamowianie[1] (wil. Wymysiöejyn, niem. Wilmesauer) – grupa etnograficzna zamieszkująca miasto Wilamowice koło Bielska-Białej, mówiąca własnym językiem wilamowskim posiadająca własny strój ludowy i tradycje. Nazwa Wilamowianie odnosi się do mieszkańców Wilamowic utożsamiających się ze społecznością kulturową Wilamowic, mieszkańców miasta określa się słowem wilamowiczanie[2]. Wilamowianie nie są oficjalnie uznawaną przez rząd grupą etniczną[3].
Mowa
Wilamowianie posługują się językiem polskim oraz wilamowskim, nazywanym wymysiöeryś, który w powszechnym użytku był w Wilamowicach do 1945. Pod wpływem represji po zakończeniu II wojny światowej doszło do zerwania przekazu międzypokoleniowego. Wymysiöeryś został w znacznej mierze zastąpiony przez język polski. Obecnie tylko około 25 osób potrafi posługiwać się tym językiem. Zainteresowanie kulturą oraz mową wilamowską zaczęło odżywać w latach 90. XX wieku, m.in. za sprawą Tomasza Wicherkiewicza, który w 1998 opublikował rozprawę doktorską „Język, kultura i mieszkańcy Wilamowic w świetle twórczości literackiej Floriana Biesika”. W 2003 roku w miejscowej szkole podstawowej rozpoczęto nauczanie języka wilamowskiego, którego podjął się miejscowy poeta Józef Gara. Współcześnie grupa lokalnych aktywistów z Tymoteuszem Królem na czele zaangażowana jest w rewitalizację języka wilamowskiego, którą wspierają m.in. naukowcy z Uniwersytetu Warszawskiego. Dzięki wnioskowi Tymoteusza Króla, Biblioteka Kongresu USA 18 lipca 2007 wpisała język wilamowski w rejestr języków świata, został on również zarejestrowany w Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej, gdzie przydzielono mu kod ISO: wym[4]. Od 2015 podjęto kilka prób przyznania wilamowskiemu statusu języka regionalnego w rozumieniu ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym.
Znani Wilamowianie
- Józef Bilczewski
- Florian Biesik
- Józef Gara
- Jadwiga Bilczewska-Stanecka
- Jan Gawiński
- Hermann Mojmir
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Hermann Mojmir: Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice,. cz. S-Z, s. 531, Kraków, Polska Akademja Umiejętności, 1930.
- ↑ Jan Grzenia: Słownik nazw własnych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 370. ISBN 83-01-13710-X.
- ↑ Ustawa z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, art. 2., ust. 4. (Dz.U. z 2005 r. nr 17, poz. 141).
- ↑ SIL International, Documentation for ISO 639 identifier:wym.
Bibliografia
- Barbara Maria Bazielich, „Strój wilamowicki” (Atlas polskich strojów ludowych. Cz. 5, Małopolska; z. 15), Wrocław: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, 2001, ISBN 83-87266-65-5.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: Silar, Licencja: CC BY-SA 4.0
Wymysorys language, Equality March 2021 in Bielsko-Biała
Autor: Wymysojer, Licencja: CC BY-SA 4.0
Regionalny Zespół Pieśni i Tańca "Wilamowice".