Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie

WTW Wilno

Pełna nazwa	Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie
Data założenia	1907
Państwo	Polska
Adres	Wilno, ul. Piwna 13[1]
Sekcje
wioślarstwo narciarstwo pływanie żeglarstwo

Pierwsza przystań klubu w latach 20.

Członkowie podczas otwarcia sezonu w 1937 na tle przystani

Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie (nazwa skrócona: WTW Wilno) – klub wioślarski, a następnie wielosekcyjny, założony w 1907 roku w Wilnie. Rozwiązany wraz z wybuchem II wojny światowej.

Historia

Działalność pod zaborami

Inicjatorami powstania pierwszego klubem wioślarskiego w Wilnie byli Polacy, członkowie lokalnego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W roku 1907 zorganizowali wycieczkę wioślarską Wilią do Kowna. Zaraz potem utworzyli w Wilnie Koło Miłośników Wioślarstwa. Koło to liczyło z początku 8, a następnie 24 członków, a pierwszym jego działaniem było wybudowanie własnej, sześciowiosłowej łodzi półwyścigowej. W związku z odmową zarejestrowania organizacji przez carskie władze, wioślarze przystąpili do legalnie działającego w Wilnie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” – jako posiadająca szeroką autonomię Sekcja Wioślarska TG „Sokół”. Pierwszym Prezesem sekcji został przedsiębiorca Feliks Zawadzki^[2].

Swoją przystań Sekcja Wioślarska wybudowała nad Wilią przy ujściu rzeki Wilejki. Uroczyste otwarcie przystani odbyło się w dniu 24 czerwca 1912 roku. Liczba członków wzrosła do 74 w roku 1913. Dzięki hojności polskiej społeczności Wilna, klub posiadał w tym okresie 13 łodzi – w tym łodzie wyczynowe^[2].

I wojna światowa

Wybuch I wojny światowej spowolnił działalność wioślarską w Wilnie. Młodzi zawodnicy zostali powołani do rosyjskiej armii. W chwili zajęcia Wilna przez armię niemiecką, powstała obawa, iż niemieckie władze skonfiskują majątek Sekcji Wioślarskiej (jak robiły w innych zajmowanych w czasie I wojny światowej miastach). Aby tego uniknąć – władze Sekcji zawiesiły formalnie działalność. Sprzęt został zdemontowany i ukryty, dzięki czemu przetrwał wojnę^[2][3].

Okres dwudziestolecia międzywojennego

Po zakończeniu I wojny światowej, Wilno ostatecznie zostało odzyskane przez Polskę – po walkach na przełomie 1918/1919 oraz po wojnie polsko-bolszewickiej. Reaktywacja klubu wioślarskiego nastąpiła pomiędzy walkami, bo w marcu 1920 roku. Jednomyślną uchwałą Walnego Zebrania Sekcji Wioślarskiej TG „Sokół”, sekcję zlikwidowano, a majątek przekazano równocześnie tworzonemu "Wileńskiemu Towarzystwu Wioślarskiemu". Członkowie Sekcji stali się członkami WTW^[2].

Pierwsze lata po odzyskaniu niepodległości były okresem największego rozwoju WTW Wilno. Pomiędzy 1920 a 1922 liczba członków wzrosła z 42 do 300. Towarzystwo udzieliło w tym czasie pomocy w tworzeniu innych klubów wioślarskich Wilna: AZS Wilno^[4], WKS „Pogoń” Wilno^[5], KS 3 Pułku Saperów Wileńskich^[6]. Równocześnie WTW zainicjowało powstanie Wileńskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, który organizował regaty wioślarskie o mistrzostwo Wilna, a następnie międzynarodowe regaty na Jeziorze Trockim. Rozrost WTW spowodował konieczność wybudowania nowej, większej przystani. Wybudowano ją od 1930 do połowy lat trzydziestych^[2].

Członkami Wileńskiego Towarzystwa Wioślarskiego były również kobiety, które uczestniczyły w rywalizacji międzyklubowej. W klubie oprócz treningów sportowych, odbywała się też turystyka wioślarska – jednodniowa jak i na długich dystansach^[2]. Kres działalności WTW Wilno położyła druga wojna światowa^[3].

Nazwy

• Koło Miłośników Wioślarstwa (1907-1909)
• Sekcja Wioślarska TG „Sokół” w Wilnie(1909-1915)
• Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie (1920-1939)^[2].

Prezesi

• Feliks Zawadzki (1907-1915)
• Kazimierz Dmochowski (1920-1926)
• Stanisław Wańkowicz
• Aleksander Brochocki
• Maksymilian Zalisz
• Ludwik Szwykowski^[2].

Galeria

• 

  Pierwszy Prezes, F. Zawadzki

• 

  Przystań WTW w 1914

• 

  Członkowie podczas regat na Jez. Trockim 1932

• 

  Nowa przystań oświetlona na Wianki

• 

  Zarząd w 1935

Wyniki sportowe

W sportowej rywalizacji wioślarskiej WTW Wilno uczestniczyło głównie w zawodach w rodzinnym mieście i na pobliskim Jeziorze Trockim. Zawodnicy klubu nie odnosili żadnych znaczących sukcesów na arenie krajowej, ani międzynarodowej^[3].

W latach dwudziestolecia międzywojennego, Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie odnotowywało następujące wyniki w rywalizacji sportowej PZTW (miejsca w klasyfikacji klubowej według tabel punktacyjnych PZTW za poszczególne lata):

• w 1927 - 14 miejsce na 15 klubów^[7],
• w 1928 nie klasyfikowane^[8],
• w 1929 - 14 miejsce na 19 klubów^[9],
• w 1930 - 11 miejsce na 22 kluby^[10],
• w 1931 - 18 miejsce na 27 klubów^[11],
• w 1932 - 20 miejsce na 27 klubów^[12],
• w 1933 - 41 miejsce na 42 kluby^[13],
• w 1934 nie klasyfikowane^[14],
• w 1935 - 36 miejsce na 46 klubów^[15],
• w 1936 sklasyfikowano jedynie kobiety – na 5 miejscu na 12 w rywalizacji kobiet^[16][17],
• w 1937 sklasyfikowano jedynie kobiety – na 5 miejscu na 15 w rywalizacji kobiet^[18],
• w 1938 - 39 miejsce na 44 kluby^[19],
• w 1939 - 25 miejsce na 36 klubów^[20].

Nieklasyfikowanie w danym roku mogło wynikać zarówno z braku startów, jak i braku zdobytych punktów.

Inne sekcje

Przy Wileńskim Towarzystwie Wioślarskim stopniowo tworzone były kolejne sekcje sportowe. Początkowo była to sekcja narciarska i pływacka. W roku 1939 zarejestrowano sekcję żeglarską. Oprócz tego, od roku 1926 w WTW Wilno istniało autonomiczne koło turystyczne^[3].

Zobacz też

• Wioślarstwo,
• Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”,
• Oznaczenia klubów wioślarskich początku XX wieku

Przypisy

Bibliografia

• XXV lat Wileńskiego Towarzystwa Wioślarskiego, praca zbiorowa, Wilno 1935, polona.pl [dostęp: 2019-04-29].
• Kultura fizyczna na Wileńszczyźnie w latach 1900-1939. Zarys monograficzny dziejów, Henryk Laskiewicz, ISBN 83-87341-99-1.