Wilhelm Czarnocki

Wilhelm Czesław Czarnocki

Data i miejsce urodzenia	20 października 1886 Stańkawa
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1963 Gdańsk
Profesor nauk medycznych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1913 Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	luty 1928 Uniwersytet Warszawski
Profesura	1945
Rektor Akademii Lekarskiej
Okres spraw.	1948–1953
Odznaczenia

Grób profesora Wilhelma Czarnockiego na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Wilhelm Czesław Czarnocki h. Lis (ur. 20 października 1886 w Stańkawie^[1], zm. 3 czerwca 1963 w Gdańsku) – patomorfolog, rektor Akademii Lekarskiej w Gdańsku w latach 1948–1953.

Życiorys

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Po ukończeniu w 1904 klasycznego gimnazjum w Żytomierzu rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, skąd został wyrzucono go za udział w "zamieszkach studenckich", zorganizowanych przez młodzież akademicką prowadzącą walkę o polską szkołę. W jesieni 1905 wstąpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego Dyplom lekarza i tytuł doktora wszechnauk lekarskich otrzymał w Krakowie w 1913, dyplom nostryfikował w Kijowie w 1914.

W sierpniu 1914 został wcielony do armii rosyjskiej, skąd zwolniono go w maju 1918. 15 stycznia 1919 rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. W marcu 1919 powołano go do służby w Wojsku Polskim.

Zakończenie działań wojennych pozwoliło mu na powrót do warszawskiego zakładu w marcu 1921. Pracował jako starszy asystent, a od 1925 jako adiunkt pod kierownictwem Józefa Hornowskiego, a później Ludwika Paszkiewicza. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 428. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy^[2]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 1 Batalionu Sanitarnego w Warszawie^[3]. W kwietniu 1927 został zwolniony od obowiązku służby wojskowej^[4]. Habilitowł się w lutym 1928 na podstawie rozprawy Badania nad ostrym zanikiem wątroby, ze szczególnym uwzględnieniem tworzenia się tzw. kanalików wrzekomych. W latach 1928–1934 był prezesem Naczelnej Izby Lekarskiej, w latach 1931–1933 Komisarzem Ubezpieczeń Społecznych. W maju 1939 został powołany przez Wydział Lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie jako profesor nadzwyczajny na stanowisko kierownika Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu objęcie tego stanowiska, pozostał więc w Warszawie. W latach 1940–1942 pełnił obowiązki prosektora Szpitala św. Stanisława, a w latach 1941–1944 był dyrektorem Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie.^[5] W czasie powstania warszawskiego niósł pomoc lekarską powstańcom.^[6] W grudniu 1945 został mianowany profesorem zwyczajnym, a Rada Wydziału Lekarskiego ówczesnej Akademii Lekarskiej w Gdańsku powierzyła mu kierownictwo Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej. Od 1 stycznia 1946 do 31 sierpnia 1948 był prorektorem, a od września 1948 do 31 marca 1953 rektorem Akademii Medycznej w Gdańsku.

Zmarł 3 czerwca 1963. Spoczął 5 czerwca 1963 na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów, grób 146)^[7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1949)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)^[9]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Ewa Boj, Prof. Wilhelm Czesław Czarnocki (1886–1963), [w:] Patologia Polska 1974, 24(4) s. 569.