Wilhelm Zagórski

Wilhelm Zagórski
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1892
Krawczyno

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1925
Rajcza

Przebieg służby
Lata służby

1919–1925

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Odznaka Honorowa Wojsk Litwy Środkowej.jpg Wojsko Litwy Środkowej
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Samoobrona Litwy i Białorusi

Jednostki

76 Lidzki Pułk Piechoty

Stanowiska

szef sztabu oddziału
dowódca batalionu
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
bunt Żeligowskiego
konflikt polsko-litewski

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wilhelm Zagórski (ur. 15 stycznia 1892 w Krawczynie, zm. 3 grudnia 1925 w Rajczy) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Wilhelm Zagórski urodził się 15 stycznia 1892 roku w majątku Krawczyno, w ówczesnej guberni witebskiej. W 1911 roku, po ukończeniu szkoły oficerskiej w Odessie, rozpoczął zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji[1].

Od stycznia 1919 roku był szefem sztabu Oddziału Samoobrony rotmistrza, a później majora Władysława Dąbrowskiego, który 6 czerwca 1919 roku przekształcił się w Lidzki Pułk Strzelców[2]. 23 lipca 1919 roku, po śmierci kapitana Piotra Mienickiego, objął dowództwo I batalionu[3]. Trzykrotnie pełnił obowiązki dowódcy tego pułku, a mianowicie od 6 do 21 czerwca i od 5 września do 11 listopada 1919 roku oraz od 18 października 1920 roku do 12 stycznia 1922 roku[4] 21 października 1920 roku dowodzony przez niego „pułk” przybył z Modlina do Wilna, gdzie wszedł w skład Wojska Litwy Środkowej[5]. Do 21 listopada tego roku walczył z Litwinami.

10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy pułku, który w październiku tego roku został przemianowany na 76 Lidzki pułk piechoty i przeniesiony do Grodna[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 164. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. 31 marca 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 76 Lidzkiego pułku piechoty[10][11].

Zmarł 3 grudnia 1925 roku, po długiej i ciężkiej chorobie, w sanatorium Rajczy[12]. Jego grób znajduje się na cmentarzu wojskowym w Grodnie[13].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wspomnienie o ś.p. ppłk. Zagórskim, „Polska Zbrojna” Nr 341 z 12 grudnia 1925 r. s. 4, tu jako datę urodzenia podano 25 stycznia 1892 roku.
  2. ↑ Zarys historii wojennej 76-go Lidzkiego Pułku Piechoty, oprac. zb. oficerów pułku, Warszawa 1930, s. 8, 19.
  3. ↑ Zarys ..., s. 20, 24, 29.
  4. ↑ Księga chwały piechoty, oprac. zbiorowe pod przewodnictwem Bronisława Prugar-Ketlinga, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 roku.
  5. ↑ Zarys ..., s. 38.
  6. ↑ Zarys ..., s. 43, 46.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 29.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 343, 400.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1923 roku, s. 167.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 301, 343.
  11. ↑ Obsada pułków piechoty w: Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 274.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 20 stycznia 1926 roku, s. 35.
  13. ↑ K. Shastouski, Grodno | Cmentarz Wojskowy - zdjęcia, www.radzima.org [dostęp 2020-11-21].
  14. ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 110
  15. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.

Media użyte na tej stronie