Wilhelm Zwonarz
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data urodzenia | 26 maja 1883 |
|---|---|
| Data śmierci | 1957 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 10 Pułk Piechoty Austro-Węgier, |
| Stanowiska | komendant pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}   | |
Wilhelm Zwonarz (ur. 26 maja 1883, zm. 1957) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 26 maja 1883. Był synem Adalberta (Wojciecha, 1855–1902) i Weroniki (1861–1941) Zwonarzów, bratem Eugeniusza (1881–1945), Józefa (1899–1984, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata), Rudolfa, Jolanty, Jadwigi, Matyldy[1]. Z rodziną zamieszkiwał pod Stanisławowem, a po śmierci ojca, wraz z matką będącą pochodzenia węgierskiego i rodzeństwem zamieszkiwał czasowo w Budapeszcie[1].
Został żołnierzem cesarskiej i królewskiej armii. Jako wychowanek kadeckiej szkoły dla piechoty we Lwowie w sierpniu 1905 został mianowany kadetem zastępcą oficera przy 10 pułku piechoty Austro-Węgier[2]. Służąc w tej jednostce ze stopnia kadeta zastępcy oficera w maju 1908 został mianowany podporucznikiem[3]. Podczas I wojny światowej służył w szeregach armii austriackiej[1]. 1 września 1915 roku został mianowany kapitanem. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był nadal c. i k. 10 pułk piechoty[4]. Jesienią 1915 został wzięty do niewoli[5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dowodził przybyłym w listopadzie 1918 z Nowego Sącza do Przemyśla batalionem zapasowym b. austriackiego 10 pułku piechoty i pod koniec tego miesiąca w stopniu kapitana był tymczasowym komendantem tzw. 10 pułku piechoty „Dzieci Przemyskich”[6][7][8][9]. Dekretem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego z 27 grudnia 1918 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i rozkazem z 27 grudnia 1918 Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał przydział do Generalnego Okręgu Kraków[10][11]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[12]. 16 kwietnia 1919 przybył wraz z dowodzonym batalionem zapasowym do Łęczycy, gdzie wybrano garnizon dla 37 pułku piechoty (przemianowany 10 pułk piechoty)[13]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1].
22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[14]. W 1923 był komendantem Kadry batalionu zapasowego 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich[15]. Od 1924 był zastępcą dowódcy 38 pułku piechoty[16][17]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku w korpusie oficerów piechoty[18][19]. 5 maja 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów w celu odbycia praktyki poborowej[20]. We wrześniu 1927 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja I na stanowisko komendanta[21]. W kwietniu 1928 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[22][23]. Z dniem 31 października 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[24]. Osiadł w Płasiowie koło Stanisławowa[25]. W 1934 jako podpułkownik stanu spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów[26].
Podczas II wojny światowej pod koniec okupacji niemieckiej przeniósł się do rodziny swojego brata Józefa w Lesku[1]. Był zaangażowany w działalność konspiracji, wymierzonej w Niemców[27]. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Żegiestowie[1]. Zmarł w 1957[28].
Ordery i odznaczenia
austro-węgierskie
Przypisy
- ↑ a b c d e f Gorzka wolność 2012 ↓, s. 35.
- ↑ Z c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”. Nr 190, s. 3, 22 sierpnia 1905.
- ↑ Awans majowy w c. i. k. armii. „Gazeta Lwowska”. Nr 104, s. 2, 6 maja 1908.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 129, 473.
- ↑ Offiziere. „Verlustliste”. Nr LXIV, s. 5, 23 listopada 1915 (niem.).
- ↑ Kronika. Odezwa. „Ziemia Przemyska”. Nr 16, s. 2, 23 listopada 1928.
- ↑ Adolf Kozubal: Zarys historji wojennej 37-go pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 5.
- ↑ Jednodniówka 37 P. P.. Przemyśl: Zakład Graficzny D. O. K. Nr. X, 1929, s. 14.
- ↑ Afisze, plakaty i druki ulotne z terenu Przemyśla w zasobie Archiwum Państwowego w Przemyślu. przemysl.ap.gov.pl. [dostęp 2017-12-01].
- ↑ 178. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. Nr 4, s. 104, 16 stycznia 1919.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 137.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 400.
- ↑ Świadek czasu, światło prawdy/Było i nie minie. Koszary na Bema. ekutno.pl, 2017-01-31. [dostęp 2017-12-01].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 548.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 219.
- ↑ Kurs jesienny przysposobienia wojskowego. „Ziemia Przemyska”. Nr 52, s. 3, 26 grudnia 1925.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 164.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 126.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 283.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 126.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 380.
- ↑ Gorzka wolność 2012 ↓, s. 35, 82.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 968.
- ↑ Gorzka wolność 2012 ↓, s. 82.
- ↑ Zwonarzowie. jazzek.republika.pl. [dostęp 2017-12-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-21)].
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Jafa Wallach (oprac. i red. Elżbieta Rączy): Gorzka wolność. Wspomnienia ocalonej z holocaustu. Rzeszów: Instytut Pamięci Narodowej / Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Oddział w Rzeszowie, 2012, s. 7-8, 35. ISBN 978-83-7629-352-3.
- Zwonarzowie. jazzek.republika.pl. [dostęp 2017-12-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-21)].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Krzyż Jubileuszowy 1908 (Austro-Węgry)
Wilhelm Zwonarz
Bosnisch-Herzegowinische Erinnerungsmedaille - Ribbon
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).