Willem Einthoven
 Willem Einthoven w 1906 roku | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 21 maja 1860 |
| Data i miejsce śmierci | 29 września 1927 |
| Alma Mater | |
Willem Einthoven (ur. 21 maja 1860 w Semarang, zm. 29 września 1927 w Lejdzie) – holenderski fizjolog i histolog, laureat Nagrody Nobla w 1924 roku.
Życiorys
Był synem lekarza, urodził się w Holenderskich Indiach Wschodnich[1]. Kształcił się na Uniwersytecie w Utrechcie, gdzie uzyskał tytuł doktora medycyny w 1885 roku[1]. Od 1886 roku pracował na Uniwersytecie w Lejdzie, m.in. jako profesor[1]. Został wybrany do londyńskiego Royal Society.
Opracował teorię pola elektrycznego serca oraz ogólne prawo projekcji prądów czynnościowych serca na powierzchnię ciała. Stworzył podstawy elektrokardiografii, wykorzystując układ optyczny i skonstruowany przez siebie galwanometr strunowy (1903, tzw. galwanometr Einthovena)[1][2]. Ustalił związek kardiogramu ze skurczami mięśnia sercowego i na tej podstawie zaczął diagnozować choroby serca[2].
Za odkrycie mechanizmu rejestracji elektrokardiogramu otrzymał w 1924 roku Nagrodę Nobla[1]. Zajmował się także zjawiskami elektrycznymi układu nerwowego.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger: Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna. Warszawa: 1969.
- Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.
Media użyte na tej stronie
Alfred Nobel from public domain photo, in circle. (Photo taken 1896 or earlier).
Willem Einthoven when he was Rector of the Senate of the University of Leiden