William R. King
 William King (1852) | |
| Pełne imię i nazwisko | William Rufus de Vane King |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 7 kwietnia 1786 |
| Data i miejsce śmierci | 18 kwietnia 1853 |
| 13. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych | |
| Okres | od 4 marca 1853 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador USA we Francji | |
| Okres | od kwietnia 1844 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
William Rufus de Vane King (ur. 7 kwietnia 1786 w Hrabstwie Samspon, zm. 18 kwietnia 1853 w Hrabstwo Dallas (Alabama)) – amerykański polityk związany z Partią Demokratyczną. W swojej karierze politycznej reprezentował między innymi stan Karolina Północna w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych, był senatorem Stanów Zjednoczonych z Alabamy, a także 13. wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych.
Życiorys
Urodził się w hrabstwie Sampson w Karolinie Północnej jako drugi syn Williama Kinga i Margaret Devane. Jego ojciec był plantatorem i sędzią pokoju, brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych, był też członkiem zgromadzenia stanowego powołanego w celu uchwalenia Konstytucji. W czasie narodzin Kinga, jego ojciec posiadał co najmniej dwa tuziny niewolników.
W 1803 roku ukończył University of North Carolina at Chapel Hill. W 1806 roku został przyjęty do palestry i rozpoczął praktykę w Clinton. W latach 1807–1809 zasiadał w Izbie Reprezentantów Karoliny Północnej. W 1810 roku był radcą prawnym miasta Wilmington. W latach 1811–1816 był członkiem Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Następstwie pracował jako sekretarz w amerykańskim poselstwie w Neapolu i w Petersburgu. W 1818 roku wrócił do Stanów, do Cahawby w Alabamie. Został właścicielem dużej plantacji bawełny.
Był delegatem na konwencji, która miała za zadanie organizację rządu nowo tworzonego stanu Alabama. Po formalnym utworzeniu stanu w 1819 roku został wybrany so Senatu jako przedstawiciel partii demokratyczno-republikańskiej. Następnie wygrywał kolejne wybory w latach 1822, 1828, 1834 i 1841. 15 kwietnia 1844 roku zrezygnował ze stanowiska senatora. Był Przewodniczącym pro tempore Senatu Stanów Zjednoczonych od 24 do 27 kadencji Senatu. Był też przewodniczącym Komisji ds. Ziem Publicznych i Komisji ds. Handlu.
W latach 1844–1846 był ambasadorem Stanów Zjednoczonych we Francji. Następnie po rezygnacji Arthura P. Bagby’ego został ponownie senatorem. Swój urząd zaczął pełnić 1 lipca 1848 roku. Podczas konfliktów w Senacie prowadzących do zawarcia Kompromisu z 1850, King był przeciwny zniesieniu niewolnictwa w Dystrykcie Kolumbii i popierał zasadę ograniczającą debatę w sprawie zniesienia niewolnictwa (ang. gag rule).
11 lipca 1850 roku, dwa dni po śmierci prezydenta Zacharego Taylora, King ponownie został Przewodniczącym pro tempore Senatu, co spowodowało, że został pierwszą osobą w linii sukcesji prezydenckiej, z uwagi na wakat na stanowisku wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Stanowisko Przewodniczącego sprawował podczas 31 i 32 kadencji Senatu. 20 grudnia 1852 roku zrezygnował ze stanowiska senatora z uwagi na zły stan zdrowia. Był Przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych.
W 1852 roku został wybrany na urząd wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych z ramienia Partii Demokratycznej wraz z prezydentem Franklinem Pierce’em. Przysięgę złożył 24 marca 1853 roku na Kubie, gdzie przebywał z uwagi na swoje zdrowie (był chory na gruźlicę). Niedługo po zaprzysiężeniu King powrócił na swoją plantację, gdzie po dwóch dniach zmarł. Został pochowany w grobowcu na plantacji. W 1882 roku jego ciało zostało przeniesione na cmentarz Old Live Oak w Selmie i pochowane w mauzoleum z granitu.
Bibliografia
- Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)
- William Rufus King, 13th Vice President (1853). United States Senate. [dostęp 2009-09-03]. (ang.).
.svg)
- B – bezpartyjny
- F – federalista
- DR – demokratyczny republikanin
- W – Wig
- D – demokrata
- R – republikanin
|
| Prezydent | |
|---|---|
| Wiceprezydent | |
| Szefowie departamentów |
|
Media użyte na tej stronie
Seal of the President Pro Tempore of the United States Senate, vectorized in Inkscape
Logo of the United States White House, especially in conjunction with offices like the Chief of Staff and Press Secretary.
Portrait of Franklin Pierce (1804–1869), 14th president of the United States. Pierce, a Democrat, served from 1853 to 1857 and was rejected by his party for a second term; his major acts as president include the Gadsden Purchase and the Kansas–Nebraska Act. The image is part of the Brady–Handy Photograph Collection of the Library of Congress. The entry describes it as a "Copy neg. from original ink by Brady after Daguerreotype".
Logo of the Democratic Party of the United States. Dark blue D inside a dark blue circle.
Seal of the Vice President of the United States. The blazon is defined in Executive Order 11884 as:
The design is the same as the Seal of the President of the United States, except that there is no ring of stars, the clouds are gray (instead of proper), the stars are gray (instead of argent), the scroll is gray (instead of white), the arrows are gray (instead of proper), and the background colors and inscription (obviously) differ.The Coat of Arms of the Vice President of the United States shall be of the following design:
SHIELD: Paleways of thirteen pieces argent and gules, a chief azure; upon the breast of an American eagle displayed holding in his dexter talon an olive branch proper and in his sinister a bundle of thirteen arrows gray, and in his beak a gray scroll inscribed "E PLURIBUS UNUM" sable.
CREST: Behind and above the eagle a radiating glory or, on which appears an arc of thirteen cloud puffs gray, and a constellation of thirteen mullets gray.
The Seal of the Vice President of the United States shall consist of the Coat of Arms encircled by the words "Vice President of the United States."
Signature of South Carolina politician John C. Calhoun