William Vernon Harcourt
 | |
| Pełne imię i nazwisko | William George Granville Venables Vernon Harcourt |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 października 1827 |
| Data i miejsce śmierci | 1 października 1904 |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres | od 28 kwietnia 1880 |
| Przynależność polityczna | |
| Kanclerz skarbu | |
| Okres | od 1886 |
William George Granville Venables Vernon Harcourt (ur. 14 października 1827, zm. 1 października 1904 w Nuneham) – brytyjski polityk, prawnik i dziennikarz, członek Partii Liberalnej, minister w rządach Williama Ewarta Gladstone’a i lorda Rosebery’ego.
Życiorys
Był młodszym synem wielebnego Williama Vernona Harcourta i Matildy Gooch, córki pułkownika Williama Goocha. Wykształcenie odebrał w prywatnej szkole w Southwell w hrabstwie Nottinghamshire. Jego nauczycielem był wielebny John Owen Parr. W 1846 r. Harcourt rozpoczął studia w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Uczelnię ukończył w 1851 r.
Na studiach Harcourt zaczął pisać teksty do Morning Chronicle. W 1852 r. rozpoczął praktykę adwokacką w Lincoln’s Inn. W 1854 r. przeniósł się do Inner Temple. W 1855 r. nawiązał współpracę w Saturday Review. Na łamach The Timesa pisał artykuły o prawie międzynarodowym pod pseudonimem „Historicus”. W 1866 r. został Radcą Królwej. W 1869 r. został profesorem prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Cambridge.
W 1868 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Oksford. W 1873 r. został Radcą Generalnym i otrzymał tytuł szlachecki. Stanowisko Radcy utracił w 1874 r., w wyniku wyborczej porażki liberałów. Stronnik premiera Gladstone’a, otrzymał w 1880 r. tekę ministra spraw wewnętrznych. Zgodnie z ówczesnym prawem nowy minister wystartował w wyborach uzupełniających, które przegrał z Alexandrem Hallem różnicą 54 głosów. Harcourt rychło powrócił do parlamentu z okręgu Derby.
Już w 1880 r. doprowadził do uchwalenia Groud Game Act. Rok później wszedł w życie Arms (Ireland) Act. W odpowiedzi na zamach w dublińskim Phoenix Park[1] oraz na zamachy w Londynie, Harcourt doprowadził do uchwalenia Explosive Substances Act, który zakazywał posiadania materiałów wybuchowych. W 1884 r. przedstawił odrzucony później projekt ustawy wprowadzającej jednolitą administrację Londynu. Zadecydował o wniesieniu oskarżenia w sprawie Regina v. Dudley and Stephens[2]. W 1885 r. zamienił Johnowi Babbacombe'owie Lee karę śmierci na karę dożywotniego więzienia po tym, jak trzy próby egzekucji skazańca zakończyły się niepowodzeniem[3].
Liberałowie przegrali wybory 1885 r. i Harcourt musiał pożegnać się ze stanowiskiem ministra. Podczas kilkumiesięcznych rządów Partii Liberalnej w 1886 r. Harcourt był kanclerzem skarbu. Był nim ponownie w latach 1892–1895. W 1894 r. doprowadził do zrównania podatku spadkowego od nieruchomości i rzeczy ruchomych. W tym samym roku, po rezygnacji Gladstone’a i objęcia stanowiska premiera przez lorda Rosebery’ego, Hacourt został przewodniczącym Izby Gmin. Na obu tych stanowiskach utrzymał się do wyborczej porażki Partii Liberalnej w 1895 r. W tych wyborach Harcourt utracił mandat parlamentarny.
Harcourt powrócił do Izby Gmin jeszcze w tym samym roku, jako reprezentant okręgu West Monmouthshire. W 1896 r. Rosebery zrezygnował ze stanowiska lidera Partii Liberalnej i został zastąpiony przez Harcourta. Zrezygnował on z tego stanowiska w grudniu 1898 r. Zmarł w 1904 r.
Życie prywatne
5 listopada 1859 r. poślubił Marię Theresę Lister (zm. 1863), córkę Thomasa Henry’ego Listera i lady Marii Villiers, córki George’a Villiersa. William i Maria mieli razem dwóch synów:
- Julian Harcourt (1860–1862)
- Lewis Harcourt (1863–1922), 1. wicehrabia Harcourt
2 grudnia 1876 r. poślubił Elizabeth Motley (zm. 1928), córkę Johna Lothropa Motleya i Mary Benjamin. William i Elizabeth mieli razem jednego syna:
- Robert Harcourt (ur. 1878), ożenił się z Marjorie Cunard, miał dzieci
Publikacje
- Letters by Historicus on some Questions of International Law, 1863
- American Neutrality, 1865
Przypisy
- ↑ z rąk irlandzkich nacjonalistów zginęli tam główny sekretarz Irlandii lord Frederick Cavendish i stały podsekretarz ds. Irlandii Thomas Henry Burke
- ↑ dwójki rozbitków oskarżonych o zabicie i zjedzenie trzeciego rozbitka. Oskarżeni powoływali się na stan wyższej konieczności (vis maior)
- ↑ The Man They Couldn't Hang
Linki zewnętrzne
- 1911encyclopedia.org. 1911encyclopedia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-22)].
- Liberal Democrat History Group. liberalhistory.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-21)].
- thepeerage.com
|
| W Izbie Lordów | |
|---|---|
| W Izbie Gmin |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
Media użyte na tej stronie
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Photograph of William Gladstone from English Wikipedia.
Woodburytype of Sir William George Granville Venables Vernon Harcourt (1827–1904) by Herbert Rose Barraud
The portcullis design is recorded as the work of Charles Barry in 1834 and is used on many Royal commissions such as on the Great Bell ("Big Ben").
As well as wide use of the portcullis design with varied supporting emblems, this specific version with the crown has been used by HM Customs and Excise "for some centuries."
There was a formal grant to both Houses of Parliament by Queen Elizabeth II in 1996. A grant for official use is not a claim of copyright. It is not possible to retrospectively claim copyright of an emblem or logo where publication and usage dates back more than two centuries.
This information is based on House of Commons Information Office paper "The Portcullis", published in 2010.