William Watson Ogilvie

William Watson Ogilvie

William Watson Ogilvie (ur. 15 lutego 1835, zm. 12 stycznia 1900) – kanadyjski oficer milicji i przedsiębiorca.

William Ogilvie był najwybitniejszym przedstawicielem rodziny kanadyjskiej szkockiego pochodzenia, której przedsiębiorstwo stało się największym dystrybutorem zboża i producentem mąki w Kanadzie w końcu XIX w.

Ojciec Williama, Alexander, wyemigrował ze Szkocji w 1800. Jego rodzina osiadła w Dolnej Kanadzie i zajęła się rolnictwem. Już rok później w 1801 Ogilvie zbudowali niewielki młyn. Był on początkiem wielopokoleniowego zaangażowania w kanadyjski przemysł zbożowy. W 1811 Alexander, ojciec Williama, wraz ze swym wspólnikiem i przyszłym teściem Johnem Watsonem zbudował duży młyn w okolicach Montrealu. Alexander miał jedenaścioro dzieci, z których William był dziesiątym. Ostatecznie przedsiębiorstwo po ojcu odziedziczyli William i jego dwaj bracia – Alexander Walker Ogilvie i John Ogilvie.

Młody William pozostawał pod profesjonalną opieką swego wuja, brata matki, Williama Watsona. Watson był inspektorem zbożowym w Montrealu. William ucząc się w szkole średniej jednocześnie terminował u niego, poznając tajniki rzemiosła zbożowego. W 1857 podążając śladami starszych braci, dołączył do milicji w Montrealskiej Kawalerii. Brał udział w granicznych potyczkach z fenianami. Za zasługi militarne został nagrodzony orderem Service Medal.

Odcięcie Wielkiej Brytanii od dostaw zboża z Rosji w związku z wojną krymską w 1884 spowodowało znaczne zapotrzebowanie na dostawy zboża z Kanady. Bracia Ogilvie, którzy w 1885 przejęli przedsiębiorstwo od odchodzącego na emeryturę ojca, szybko rozwinęli je w dobrze prosperujący biznes. Do roku 1860 zgromadzili wystarczający kapitał, by rozwinąć przedsiębiorstwo do rangi jednego z największych w regionie. W 1868 William wraz ze starszym bratem Alexandrem Walkerem wybrał się w podróż do Europy, odwiedzając także i Węgry, które w tym czasie przodowały w technologii młynarskiej. Nowa technologia, w której zamiast kamiennych kół młyńskich zastosowano stalowe bębny, zainteresowała braci. Zastosowali tę innowację także i w swoich młynach. Wkrótce mąka ich produkcji zaczęła przewyższać jakością produkty ich konkurentów. Przewaga została należycie wykorzystana. Przedsiębiorstwo zaczęło rozszerzać się na zachód. W 1872 otwarto olbrzymi młyn w Ontario, którego dzienna produkcja wynosiła 500 beczek mąki. Wkrótce powstały następne. W 1877, gdy firma wkroczyła na rynek Manitoby, była już największym przedsięwzięciem tego typu w Kanadzie. W czasie gdy najstarszy z braci, Alexander Walker, zaangażował się w życie polityczne, dwaj młodsi kierowali przedsiębiorstwem. William stanął na czele oddziału wschodniego w Montrealu, a John – zachodniego w Ontario.

Wielką i znakomicie wykorzystaną szansą dla przedsiębiorstwa była budowa Kolei Transkanadyjskiej. Canadian Pacific Railway zaoferowało przedsiębiorcom zbożowym darmową dzierżawę ziemi wzdłuż linii kolejowej pod budowę stacji elewatorów zbożowych, pod warunkiem, że każdy z nich posiadać będzie objętość co najmniej 25 000 buszli. Jednocześnie CPR zaadaptowało praktykę uniemożliwiającą ładowanie wagonów bezpośrednio z wozów farmerskich, a tylko z elewatorów. Ogilvie natychmiast zaczęli budować sieć elewatorów. Przed upływem roku mieli już zbudowanych 45 stacji przeładunkowych, kontrolując 10% przepływu zboża w Manitobie. Do końca stulecia Ogilivie Flour Mills była największą kanadyjską firmą zbożową, posiadającą dziesiątki młynów, magazynów i ponad 70 elewatorów, daleko wyprzedzając swą konkurencję. Miała także znakomitą reputację, a jej produkty cieszyły się zasłużoną sławą.

William Watson Ogilvie był jednym z najbogatszych i najbardziej wpływowych Kanadyjczyków swej doby. Popierając partię konserwatywną, wspierał ją wysokimi subwencjami. Zaangażowany był także w inną działalność gospodarczą, społeczną i charytatywną. W latach 1893-1894 pełnił funkcję prezydenta Izby Handlowej Quebecu. Był także dyrektorem Bank Of Montreal i Montreal Transportation Company oraz The North British and Mercantile Insurance Company. Jego działalność charytatywna obejmowała dziesiątki donacji pieniężnych, z których największe kierowane były dla Uniwersytetu McGill i Winnipeg General Hospital.

Umierając w 1900 pozostawił olbrzymią fortunę, składającą się z lokat bankowych, posiadłości, kolekcji dzieł sztuki, wycenianą na prawie 1,5 miliona dolarów.

Firma Ogilvie Flour Company przetrwała swoich założycieli i z czasem rozrosła się do olbrzymiego koncernu produkcji wyrobów spożywczych.

Media użyte na tej stronie

William Watson Ogilvie 2.jpg
This image is available from the McCord Museum under the access number II-87527
This tag does not indicate the copyright status of the attached work. A normal copyright tag is still required. See Commons:Licensing for more information.