Willis Augustus Lee

Willis Augustus Lee jr.

Ching Lee

Vice Admiral
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1888 Natlee, Kentucky
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 1945 pokład USS "Wyoming", u wybrzeży Maine
Przebieg służby
Lata służby	1908–1945
Siły zbrojne	United States Navy
Główne wojny i bitwy	okupacja Veracruz II wojna światowa
Odznaczenia

Willis Augustus Lee jr. (ur. 11 maja 1888 w Natlee, zm. 25 sierpnia 1945) – amerykański wojskowy, wiceadmirał United States Navy, uczestnik wojny na Pacyfiku, zwycięzca w drugiej bitwie koło Guadalcanalu w nocy z 14 na 15 listopada 1942 roku. Był olimpijczykiem z 1920 roku, członkiem amerykańskiej drużyny strzeleckiej, w której zdobył pięć złotych, srebrny i brązowy medal w konkurencjach drużynowych. Zmarł na serce na pokładzie USS "Wyoming", przebywającego u wybrzeży Maine.

Życiorys

Willis Augustus Lee urodził się w miejscowości Natlee w stanie Kentucky. Akademię Marynarki Wojennej ukończył w 1908 roku. Jego pierwszym przydziałem był pancernik "Idaho"^[1]. Już podczas studiów był członkiem drużyny strzeleckiej US Navy, w 1907 roku zostając, jako jedyny w historii, mistrzem kraju w strzelaniu z pistoletu i karabinu^[2]. Kolejnymi przydziałami były: krążownik pancernopokładowy "New Orleans" i kanonierka "Helena", następnie pancerniki "Idaho" oraz "New Hampshire". Na pokładzie tego ostatniego wziął udział w okupacji Veracruz w 1914 roku^[1].

Pod koniec 1918 i na początku 1919 roku służył na niszczycielach "O'Brien" oraz "Lea", operujących z bazy w Queenstown w Irlandii^[1]. W 1920 roku wszedł w skład amerykańskiej reprezentacji na Letnie Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii. W drużynie strzeleckiej zdobył pięć złotych (karabin małokalibrowy 50 m; karabin dowolny 300 m 3 postawy; karabin wojskowy 300 m leżąc; karabin wojskowy 600 m leżąc; karabin wojskowy 300 i 600 m leżąc), jeden srebrny (karabin wojskowy 300 m stojąc) oraz jeden brązowy (biegnący jeleń 100 m strzał pojedynczy) medal^[2].

W latach 20. dowodził między innymi trzema niszczycielami: "Fairfax", "William B. Preston" i "Lardner" oraz transportowcem "Antares". W 1929 roku ukończył kurs dla starszych oficerów w Naval War College. W kolejnych latach obejmował różne funkcje na morzu i sztabowe, dowodził między innymi pancernikiem "Pennsylvania" i lekkim krążownikiem "Concorde", w grudniu 1938 roku zostając szefem sztabu admirała Harolda R. Starka, zaś w styczniu 1941 roku komendantem dywizjonu ćwiczebnego^[1]. W lutym 1942 roku został awansowany do stopnia kontradmirała (Rear Admiral) i mianowany asystentem szefa sztabu dowódcy floty^[3].

W sierpniu 1942 roku został skierowany na Ocean Spokojny, jako dowódca 6. Dywizjonu Pancerników (Battleship Division 6), z "Washingtonem" jako swym okrętem flagowym. Wkrótce objął dowództwo nad siłami pancerników Floty Pacyfiku. Podczas walk o Guadalcanal zwycięsko dowodził swymi okrętami w nocnej bitwie 14 i 15 listopada, zatapiając japoński pancernik "Kirishima". Za tę akcję został odznaczony Navy Cross. Awansował do stopnia wiceadmirała (Vice Admiral). W późniejszym okresie wojny brał udział w ataku na Nauru i osłonie operacji ofensywnych lotniskowców. 1 maja 1944 roku dowodził bombardowaniem Ponape, następnie wspierał ogniem swych pancerników desant na Saipan^[1]. W maju 1945 roku został wysłany na Atlantyk, gdzie miał kierować opracowaniem skutecznej metody zapobiegania atakom kamikaze^[3]. Zmarł na atak serca na pokładzie swej jednostki flagowej, starego pancernika "Wyoming", 25 sierpnia 1945 roku^[1].

Poza Navy Cross, był odznaczony Legion of Merit oraz dwukrotnie Distinguished Service Medal^[1]. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington^[3].

Przypisy