Wincenty (Jovanović)

Wincenty

Vikentije

Metropolita karłowicki
Kraj działania	Austria
Data urodzenia	1689
Data śmierci	6 czerwca 1737
Miejsce pochówku	Monastyr Rakovac
Metropolita karłowicki
Okres sprawowania	1731–1737
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	do 1726
Diakonat	do 1726
Prezbiterat	do 1726
Nominacja biskupia	1726
Chirotonia biskupia	1726

Wincenty, nazwisko świeckie Jovanović (ur. 1689 w Szentendre, zm. 6 czerwca 1737) – serbski biskup prawosławny.

Życiorys

Wczesna działalność

Syn Jovana i Any Jovanoviciów. Życie mnisze rozpoczął w monasterze Rakovec. Od młodości działał w środowisku Serbów w Austrii, odegrał znaczącą rolę na obradach soboru duchowieństwa i świeckich w 1726, który ogłosił powstanie jednej serbskiej metropolii karłowickiej i belgradzkiej. Na tym samym soborze został wybrany na biskupa aradzkiego^[1].

Jako ordynariusz eparchii aradzkiej starał się przeciwdziałać szerzeniu unii kościelnej i przechodzeniu prawosławnych na katolicyzm w obrządku bizantyjskim^[1].

Metropolita karłowicki

W 1731, na soborze duchowieństwa i świeckich, który zgromadził się po śmierci metropolity Mojżesza, został jednogłośnie obrany na jego następcę. Jego wybór został potwierdzony przez cesarza w 1732, duchownemu zezwolono przy tym na sprawowanie opieki duszpasterskiej jedynie nad prawosławnymi mieszkańcami ziem serbskich oraz Banatu. Decyzja ta została oprotestowana przez Serbów, którzy skierowali do Wiednia delegację z prośbą o jej zmianę i nadanie metropolicie Wincentemu jurysdykcji nad wszystkimi prawosławnymi Serbami w Austrii. Niezadowolony ze stosunku cesarza Karola VI do swojej osoby, Wincenty odmówił wzywania mieszkańców Górnej Krajiny i Baczki, uczestników buntu chłopskiego, do posłuszeństwa władzom. Ostatecznie Karol VI wydał w 1735 dyplom cesarski nadający Wincentemu te same uprawnienia duchowne, co poprzednikom, i potwierdzający prawa i przywileje Serbów^[1].

W 1733 Wincenty wydał „Reguły mnisze” (serb. Монашка правила) – szczegółowe zasady życia zakonnego obowiązujące we wszystkich monasterach w metropolii karłowickiej. Opracował również podobne reguły adresowane do białego duchowieństwa. Wprowadził obowiązek prowadzenia ksiąg metrykalnych z informacjami o chrztach, ślubach i zgonach, zanim obowiązek ten nałożyły na prawosławnych proboszczów władze państwowe. Nadal starał się zapobiegać szerzeniu z poparciem władz austriackich katolicyzmu (zarówno unickiego, jak i w obrządku łacińskim), dla skuteczniejszego działania w tym kierunku doprowadził do utworzenia prawosławnej eparchii w Severinie. Interesował się sytuacją nie tylko prawosławnych Serbów, ale i Rumunów. Wspierał monaster Rakovac, w którym zaczynał życie mnisze, zbudował na jego terenie dzwonnicę i kaplicę św. Mikołaja^[1].

Utworzył szkoły łacińskie w Sremskich Karlovcach, Belgradzie, Dalju i Osijeku. Nauczycieli do nich sprowadził głównie z Rosji^[1].

Zmarł po długiej chorobie i został pochowany w niedokończonym soborze w Belgradzie, którego budowę rozpoczęto z jego inicjatywy. W 1749 metropolita karłowicki Paweł polecił przenieść jego szczątki do monasteru Rakovac^[1].

Przypisy