Wincenty Bąkiewicz

Wincenty Bąkiewicz

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1897 Gieraszowice
Data i miejsce śmierci	2 stycznia 1974 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	2 pułk strzelców 2 Syberyjski pułk piechoty 83 pułk Strzelców Poleskich Wyższa Szkoła Wojenna Szkoła Podchorążych dla Podoficerów Oddział II SG Armia „Prusy” 2 Brygada Strzelców Karpackich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Wincenty Adam Emil Bąkiewicz (15 kwietnia 1897 w Gieraszowicach, zm. 2 stycznia 1974 w Londynie) – żołnierz armii rosyjskiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława i Konstancji z Rosłonowiczów. W 1917 powołany do armii rosyjskiej i skierowany do szkoły oficerskiej w Piotrogrodzie. Po jej ukończeniu mianowany dowódcą plutonu w 149 pułku piechoty. Od listopada 1918 służył w 2 pułku strzelców 5 Dywizji Strzelców Polskich^[1]. Jesienią 1919 awansowany na stopień porucznika.

Od czerwca 1920, już w kraju, walczył z bolszewikami w szeregach 2 Syberyjskiego pułku piechoty. Pod Chmielowem zdecydowanym działaniem zapobiegł rozbiciu 2 baonu^[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2].

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Do 1927 dowodził kompanią 83 pułku piechoty, a od jesieni 1927, w stopniu kapitana był referentem w Departamencie Piechoty MSWojsk. W 1929 powrócił do 83 pułku piechoty, objął stanowisko dowódcy kompanii a później adiutanta pułku^[1]. W 1930 został skierowany na studia do Wyższej Szkoły Wojennej. Po jej ukończeniu wykładał w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Od 1934 był kierownikiem Samodzielnego Referat „Rosja” w Wydziale Studiów Oddziału II Sztabu Głównego. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3][4].

W kampanii wrześniowej był szefem Oddziału II dowództwa Armii „Prusy””^[5]. 25 września trafił do sowieckiej niewoli. Zwolniony na podstawie Układu Sikorski-Majski, został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału II Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W grudniu 1941 awansował na stopień podpułkownika i objął stanowisko szefa Oddziału II. Od 30 czerwca 1944 był oficerem do zleceń dowódcy 2 Korpusu Polskiego. W listopadzie tegoż roku został zastępcą dowódcy 2 Brygady Strzelców Karpackich. 1 stycznia 1945 mianowany pułkownikiem^[5].

Po wojnie pozostał na Zachodzie. Mieszkał w Londynie i tam na cmentarzu Mortlake został pochowany^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 938^[6]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi ^[5]
• Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[7][5]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[8][5]
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 533^[6]
• Krzyż Oficerski Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania, 30 czerwca 1945)^[6]
• Oficer Legii Zasługi (USA, 22 stycznia 1948)^[6]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Włodzimierz Scholze-Srokowski, Michał Daniszewski: Zarys historii wojennej 83-go Syberyjskiego pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.