Wincenty Bogucki

Wincenty Bogucki
Grób Wincentego Boguckiego na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Wincenty Bogucki (ros. Bикeнтий Meчиcлaвoвич Бoгуцкий, ur. 18 kwietnia 1871 w Marynowiczach, zm. 25 stycznia 1929 w Warszawie) – polski i rosyjski lekarz, polityk, prezydent Odessy, wiceminister spraw wewnętrznych rosyjskiego Rządu Tymczasowego, major służby zdrowia Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Marynowiczach koło Kijowa. Do szkoły średniej uczęszczał w Kijowie, tamże skończył medycynę w 1896 roku. Pracował w zawodzie w Rosji (Saratów, Odessa) i w Mandżurii. Od 1897 był członkiem Związku Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej, w roku 1905 przyłączył się do rewolucji, za co odbywał karę zesłania w Pinedze od 1907 do 1909. Po oswobodzeniu z zesłania piastował funkcje kierownicze w służbach medycznych, zwłaszcza w czasie I wojny światowej, gdy kierował Wydziałem Sanitarnym Wszechrosyjskiego Związku Ziemstw organizując m.in. ogólnokrajową akcję szczepień przeciw cholerze i durowi[1]. W czasie rewolucji 1917 roku powtórnie przyłączył się do ruchu rewolucyjnego, otrzymując tekę wiceministra spraw wewnętrznych Rządu Tymczasowego i dyrektora Departamentu Zdrowia i Weterynarii. Po upadku rządu Kiereńskiego zbiegł do Odessy i został w 1918 prezydentem miasta. Aresztowany i skazany na śmierć przez bolszewików. Wyroku nie wykonano, zamiast tego kierując Boguckiego na stanowisko lekarza frontowego Armii Czerwonej.

Od 1920 roku był w Wojsku Polskim[1]. Został awansowany do stopnia majora lekarza[2][3]. Był przydzielony do 1 Batalionu Sanitarnego w garnizonie Warszawa, w którym w 1923 był oficerem rezerwowym[4], a w 1924 oficerem rezerwowym pospolitego ruszenia[3]. Po demobilizacji kierował wydziałem zdrowia miasta Warszawy. Na tym stanowisku doprowadził do powstania Instytutu Higieny[1]. Od 1927 do śmierci piastował funkcję wiceprezydenta Warszawy[1]. Wchodził w skład senatu Wydziału Nauk Politycznych Wolnej Wszechnicy Polskiej[1].

Zmarł 25 stycznia 1929 w Warszawie[5]. Pochowany został na warszawskim Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym[1] (kwatera K1-2-24)[6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Świątek T.W. & Chwiszczuk R.: Warszawski ruch społecznikowski. Fundacja Cultus, 2000. ISBN 978-83-62679-00-3.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1214.
  3. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1135.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1128.
  5. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 124, Nr 8 z 31 marca 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  6. ↑ śp. Wincenty Bogucki

Bibliografia

  • A. Kijas: Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku. Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, 2000. ISBN 83-211-1340-0.
  • Jan Mioduszewski, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 2. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1936, s. 198–199.

Media użyte na tej stronie

Wincenty Bogucki grób.JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób polityka Wincentego Boguckiego na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie
Wincenty Bogucki 1.jpg
Wincenty Bogucki - (1871-1929) wiceprezydent Warszawy