Wincenty Czernecki

Wincenty Czernecki

Data i miejsce urodzenia	2 października 1876 Lwów
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1960 Lwów
Miejsce spoczynku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Narodowość	polska
Odznaczenia

Wincenty Czernecki (ur. 2 października 1876 we Lwowie, zm. 5 sierpnia 1960 tamże) – polski lekarz, doktor medycyny, podpułkownik Wojska Polskiego.

Grobowiec Czerneckich

Życiorys

Urodził się 2 października 1876 we Lwowie^[1][2]. W 1895 ukończył VIII klasę ze stopniem celującym i zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w jego klasie byli m.in. Adam Ferdynand Czyżewicz, Stanisław Kętrzyński, Władysław Podlacha)^[3]. Studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie w 1900 uzyskał stopień doktora, a w 1911 habilitację^[4]. Został lekarzem internistą^[4].

Podczas I wojny światowej pracował w Szpitalu Czerwonego Krzyża we Lwowie^[5]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, służąc w stopniu majora jako kierownik III oddziału wewnętrznego w szpitalu na politechnice^[6]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w Wojsku Polskim został awansowany na stopień podpułkownika rezerwy lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[7][8][9]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 6 Batalionu Sanitarnego ze Lwowa^[10][11]. W 1934 był w kadrze zapasowej 6 Szpitala Okręgowego we Lwowie jako podpułkownik lekarz w grupie oficerów pospolitego ruszenia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[12].

W okresie II Rzeczypospolitej w latach od 1923 do 1939 był prymariuszem na I Oddziale Chorób Wewnętrznych Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie^[4]. Był też docentem specjalnej patologii i terapii chorób wewnętrznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[4]. Był członkiem Towarzystwa Lekarskiego Lwowskiego^[13][14][15].

Po wybuchu II wojny światowej, agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i nastaniu okupacji sowieckiej był docentem w Klinice Chorób Wewnętrznych Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego^[16]. Po ataku Niemiec na ZSRR z 22 czerwca 1941 i nastaniu okupacji niemieckiej od 1942 do 1944 pracował jako docent asystent w Klinice Chorób Wewnętrznych w ramach Państwowych Medyczno-Przyrodniczych Kursów Zawodowych^[17]. Dysonując upoważnieniem tajnej Rady Wydziału Lekarskiego UJK egzaminował polskich studentów, którzy nie zostali przyjęci na ww. uczelnię (kierowaną przez Ukraińca, Mariana Panczyszyna)^[18].

Po zakończeniu wojny był jednym z nielicznych polskich profesorów UJK, którzy pozostali we Lwowie mimo wysiedlenia Polaków z miasta^[19]. Od 1944 do 1948 był docentem we Lwowskim Instytucie Medycznym^[20]. Zmarł we Lwowie 5 sierpnia 1960^[20]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie (w jego grobowcu spoczął wcześniej Józef Czernecki)^[21].

Odznaczenia

• Medal Niepodległości (19 grudnia 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)^[22]
• Odznaka Honorowa Czerwonego Krzyża II klasy z dekoracją wojenną – Austro-Węgry (1916)^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 39. ISBN 978-83-7188-964-6.