Wincenty Drabik

Wincenty Drabik

Fotografia z 1929
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1881 Jaworzno
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1933 Warszawa
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
Dziedzina sztuki	malarstwo scenografia
Odznaczenia

Krajobraz górski ok. 1905

Wincenty Drabik, projekt kostiumu kapłana do sztuki „Król Agis” J. Słowackiego

Grób Wincentego Drabika na cmentarzu Powązkowskim

Wincenty Drabik (ur. 13 listopada 1881 w Jaworznie, zm. 1 lipca 1933 w Warszawie) – polski malarz, scenograf; autor 307 dekoracji teatralnych.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka, górnika, i Katarzyny z Kozakiewiczów^[1]. Od 1896 uczył się malarstwa w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Następnie studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (przemianowanej w 1900 r. na Akademię) u Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego, który wywarł na niego najsilniejszy wpływ. W 1901 malował dekoracje oraz występował dorywczo pod ps. Kibard w Teatrze Ludowym w Krakowie. W 1903 przeniósł się do Wiednia, gdzie w Kunstgewerbeschule uczył się techniki malarstwa scenicznego.

W 1905 rozpoczął pracę w Teatrze Miejskim we Lwowie. W 1909 przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1911 wykonał pierwsze samodzielne prace dla Teatru Artystycznego. W 1913 został zaangażowany do Teatru Polskiego, prowadzonego przez Arnolda Szyfmana. Dla tej sceny przygotował ponad 70 inscenizacji, m.in.: „Juliusza Cezara” (1914), i „Koriolana” (1919) Szekspira, „Wyzwolenie” Wyspiańskiego (1918), „Nie-Boską komedię” Krasińskiego (1920), i „Mieszczanina szlachcicem” Moliera (1920). Od 1919 współpracował też z Teatrem Wielkim w Warszawie, opracowując scenografię do „Pana Twardowskiego” Różyckiego (1921), „Don Juana” Zorilli (1924), „Turandot” Pucciniego (1932). Zaprojektował łącznie 307 scenografii teatralnych. Projektował też scenografie do filmów.

Początkowo scenografie Drabika były realizowane w stylu impresjonistycznym i odznaczały się malarską i kolorystyczną żywiołowością. Później artysta tworzył przede wszystkim w stylu ekspresjonistycznym. Drabik rozwijał, zapoczątkowane przez swojego mistrza – Wyspiańskiego, tendencje folklorystyczne w polskiej scenografii, czerpiąc z folkloru krakowskiego i podhalańskiego, oraz liturgii kościelnej. Jego pełne ekspresji scenografie, w których jako środka wyrazu używał gry świateł dominowały przedstawienia i zyskały określenie Drabikowsich dekoracji.

Twórca zajmował się także pracą pedagogiczną. W latach 1917–1918 wykładał w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie, a od 1918 aż do śmierci uczył w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych.

Zmarł nagle wskutek nieudanej operacji stomatologicznej. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 196-5-30)^[2].

Był mężem Michaliny z Lan­gów, ojcem Eugenii^[1] i Jerzego^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[4]
• Złoty Krzyż Zasługi (pośmiertnie, 26 sierpnia 1933)^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Wincenty Drabik na stronie Cullture.pl
• Jan Lorentowicz, Polski Słownik Biograficzny, s. 360–361.

Linki zewnętrzne

• Wincenty Drabik – rysunki w bibliotece Polona