Wincenty Kawalec

Wincenty Kawalec

Data i miejsce urodzenia	31 października 1914 Męczennice
Data i miejsce śmierci	25 stycznia 1991 Warszawa
Minister pracy, płacy i spraw socjalnych
Okres	od 29 marca 1972 do 21 listopada 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Tadeusz Rudolf
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Okres	od 1 kwietnia 1965 do 29 marca 1972
Poprzednik	Zygmunt Padowicz
Następca	Stanisław Kuziński
Odznaczenia

Wincenty Władysław Kawalec (ur. 31 października 1914 w Męczennicach, zm. 25 stycznia 1991 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk. Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w latach 1965–1972 i minister pracy, płacy i spraw socjalnych (1972–1974).

Życiorys

Syn Józefa i Józefy. W 1935 zdał egzamin maturalny w Sosnowcu. Uzyskał wykształcenie wyższe, w tym stopień doktora. Otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych. W 1939 ranny w wojnie obronnej, następnie w niewoli niemieckiej. W 1943 uciekł z obozu jenieckiego w Dössel. W latach 1945–47 kierownik powiatowego oddziału Spółdzielni „Społem” w Starachowicach. Następnie dyrektor Biura Regionalnego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego na województwo kieleckie (1948–49).

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zastępca przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach w latach 1950–1953, jednocześnie pełnił funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego. W okresie od 1953 do 1962 był dyrektorem departamentu w PKPG i w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.

W latach 1965–1972 był prezesem Prezes Głównego Urzędu Statystycznego^[1]. Od marca 1972 do 21 listopada 1974 był ministrem pracy, płac i spraw socjalnych w rządzie Piotra Jaroszewicza.

Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1954)^[2] oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)^[3].

Patent oficerski z 1938 r.

W ramach serii wydawniczej Biblioteka Żółtego Tygrysa opublikował wspomnienia z ucieczki z niemieckiej niewoli - "Pięćdziesięciu z Dössel"^[4]. Książka doczekała się 3 wydań.

Przypisy

Bibliografia

• Leksykon Historii Polski z 1995
• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944-1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
• Informacje w BIP IPN

Rząd Piotra Jaroszewicza (1972–1976)

W dniu zaprzysiężenia

Piotr Jaroszewicz (PZPR) Mieczysław Jagielski (PZPR) Franciszek Kaim (PZPR) Jan Mitręga (PZPR) Kazimierz Olszewski (PZPR) Józef Tejchma (PZPR) Zdzisław Tomal (ZSL) Włodzimierz Berutowicz (PZPR) Wojciech Jaruzelski (PZPR) Stefan Jędrychowski (PZPR) Jan Kaczmarek (PZPR) Alojzy Karkoszka (PZPR) Wincenty Kawalec (PZPR) Emil Kołodziej (ZSL) Edward Kowalczyk (SD) Jerzy Kuberski (PZPR) Tadeusz Kunicki (PZPR) Jerzy Kusiak (PZPR) Włodzimierz Lejczak (PZPR) Wiesław Ociepka (PZPR) Józef Okuniewski (PZPR) Tadeusz Olechowski (PZPR) Jerzy Olszewski (PZPR) Stefan Olszowski (PZPR) Jerzy Popko (ZSL) Edward Sznajder (PZPR) Jerzy Szopa (PZPR) Marian Śliwiński (PZPR) Stanisław Wroński (PZPR) Tadeusz Wrzaszczyk (PZPR) Mieczysław Zajfryd (PZPR)

Późniejsi członkowie rządu

Mieczysław Grudzień (PZPR) Stanisław Kowalczyk (PZPR) Tadeusz Skwirzyński (ZSL) Kazimierz Barcikowski (PZPR) Franciszek Szlachcic (PZPR) Kazimierz Kąkol (PZPR) Jan Kulpiński (PZPR) Henryk Kisiel (PZPR) Tadeusz Rudolf (PZPR) Maciej Wirowski (PZPR) Sylwester Kaliski (PZPR) Tadeusz Bejm (PZPR) Jerzy Gawrysiak (PZPR) Adam Glazur (PZPR) Tadeusz Pyka (PZPR) Aleksander Kopeć (PZPR)

• kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu