Wincenty Kraśko
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 czerwca 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres | od 28 marca 1972 |
| Przynależność polityczna | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 13 lutego 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
   | |
Wincenty Kraśko (ur. 1 czerwca 1916 w Kotowiczach w powiecie dziśnieńskim, zm. 10 sierpnia 1976 w Koszalinie[a]) – polski działacz komunistyczny, prawnik, dziennikarz. Poseł na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji, członek Rady Państwa w latach 1972–1976. Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (1938). W Wilejce od 1 sierpnia 1940 do 22 czerwca 1941 członek Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom i Związku Zawodowego Pracowników Sądowych[1]. Od 1 sierpnia 1945 do 1 stycznia 1951 działał jako członek zarządu w Zrzeszeniu Prawników Demokratów w Gdyni[1]. Od 1 stycznia 1946 do 1950 członek zarządu Związku Zawodowego Dziennikarzy RP[1]. Od sierpnia 1948 członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Gdyni, a od 1 lutego 1950 członek zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Bułgarskiej w Gdańsku[1]. W 1969 był członkiem Komisji Nagród Ministerstwa Kultury i Sztuki[2].
Od połowy czerwca 1948 kandydat na członka Polskiej Partii Robotniczej[1], następnie od połowy grudnia 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od początku zasiadał w egzekutywie podstawowej organizacji partyjnej w Gdyni)[1], zajmował wiele funkcji w kierownictwie lokalnym i centralnym partii: członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach (1951–1954), następnie sekretarz ds. propagandy (od października 1954 do 1 listopada 1956). W tym okresie zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR[3]. I sekretarz (od 3 listopada 1956 do 20 lutego 1960) KW w Poznaniu, członek Komitetu Centralnego (od 1959 do śmierci), kierownik Wydziału Kultury KC (od 5 stycznia 1960 do 13 lutego 1971), sekretarz KC (od 15 lutego 1974 do śmierci)[1]. Członek egzekutywy KW PZPR w Poznaniu, współpracownik KM i KW PZPR w Gdańsku jako prelegent, wykładowca i konsultant Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Partyjnego[1]. Ukończył trzyletnie Studium Zaoczne Szkoły Partyjnej przy KC PZPR[1].
Wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Obrońców Pokoju, wieloletni prezes zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (wybrany ponownie 27 listopada 1972)[4], od lipca 1972 do sierpnia 1976 prezes Rady Naczelnej Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, od 1974 członek Światowej Rady Pokoju, od 1974 członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[1].
W latach 1945–1954 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, następnie kierował pismami partyjnymi: od 1 stycznia 1951 do 1 kwietnia 1976 był redaktorem naczelnym „Kuriera Szczecińskiego”, od 1 września 1952 do marca 1954 redaktorem naczelnym „Słowa Ludu” (Kielce), od marca 1954 do sierpnia 1954 redaktorem naczelnym „Gazety Poznańskiej”[1]. W okresie od 16 kwietnia 1951 do 30 września 1952[b] pełnił funkcję redaktora naczelnego pierwszego powojennego dziennika w Poznaniu „Głosu Wielkopolskiego”[1].
Od stycznia 1957 do sierpnia 1976 był posłem na Sejm PRL[1] II, III, IV, V, VI i VII kadencji, w VI kadencji (od 1972 do marca 1976) przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych.
Od 13 lutego 1971 do 28 marca 1972 wiceprezes Rady Ministrów[1] w rządzie Piotra Jaroszewicza. Od 28 marca 1972 do 10 sierpnia 1976 członek Rady Państwa[1]. W marcu 1976 wybrany do Rady Państwa na kolejną kadencję, zmarł po kilku miesiącach.
Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 30A-półkole-2)[5].
Odznaczenia
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1976), Orderem Sztandaru Pracy I (1964) i II (1959) klasy oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1952).
Życie prywatne
Syn Piotra (robotnika rolnego) i Aleksandry[1]. Miał syna Tadeusza. Jego wnukiem jest reporter i dziennikarz telewizyjny Piotr Kraśko.
Uwagi
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej podaje datę śmierci 9 sierpnia 1976.
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej podaje ramy czasowe od 1 kwietnia 1951 do 1 września 1952.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Informacje w BIP IPN.
- ↑ „Dziennik Polski”, r. XXV, nr 169 (7905), s. 3.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ W. Kraśko ponownie prezesem PTTK. „Nowiny”, s. 1–2, Nr 330 z 28 listopada 1972.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 58. ISBN 83-217-2641-0.
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 377–378. ISBN 83-01-02722-3.
.svg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
_BAR.svg)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Wincenty Kraśko (1916-1976)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Autor: Bert Verhoeff for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Bezoek van de Poolse premier Jaroszewicz aan het Pools oorlogskerkhof in Breda. Jaroszewicz in gesprek met o.m. kolonel Stasiak
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Grób Wincentego Kraśki