Wincenty Kraśko

Wincenty Kraśko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 czerwca 1916
Kotowicze, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

10 sierpnia 1976
Koszalin, Polska

Członek Rady Państwa
Okres

od 28 marca 1972
do 10 sierpnia 1976

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 13 lutego 1971
do 29 marca 1972

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi

Wincenty Kraśko (ur. 1 czerwca 1916 w Kotowiczach w powiecie dziśnieńskim, zm. 10 sierpnia 1976 w Koszalinie[a]) – polski działacz komunistyczny, prawnik, dziennikarz. Poseł na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji, członek Rady Państwa w latach 1972–1976. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (1938). W Wilejce od 1 sierpnia 1940 do 22 czerwca 1941 członek Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom i Związku Zawodowego Pracowników Sądowych[1]. Od 1 sierpnia 1945 do 1 stycznia 1951 działał jako członek zarządu w Zrzeszeniu Prawników Demokratów w Gdyni[1]. Od 1 stycznia 1946 do 1950 członek zarządu Związku Zawodowego Dziennikarzy RP[1]. Od sierpnia 1948 członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Gdyni, a od 1 lutego 1950 członek zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Bułgarskiej w Gdańsku[1]. W 1969 był członkiem Komisji Nagród Ministerstwa Kultury i Sztuki[2].

Od połowy czerwca 1948 kandydat na członka Polskiej Partii Robotniczej[1], następnie od połowy grudnia 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od początku zasiadał w egzekutywie podstawowej organizacji partyjnej w Gdyni)[1], zajmował wiele funkcji w kierownictwie lokalnym i centralnym partii: członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach (1951–1954), następnie sekretarz ds. propagandy (od października 1954 do 1 listopada 1956). W tym okresie zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR[3]. I sekretarz (od 3 listopada 1956 do 20 lutego 1960) KW w Poznaniu, członek Komitetu Centralnego (od 1959 do śmierci), kierownik Wydziału Kultury KC (od 5 stycznia 1960 do 13 lutego 1971), sekretarz KC (od 15 lutego 1974 do śmierci)[1]. Członek egzekutywy KW PZPR w Poznaniu, współpracownik KM i KW PZPR w Gdańsku jako prelegent, wykładowca i konsultant Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Partyjnego[1]. Ukończył trzyletnie Studium Zaoczne Szkoły Partyjnej przy KC PZPR[1].

Wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Obrońców Pokoju, wieloletni prezes zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (wybrany ponownie 27 listopada 1972)[4], od lipca 1972 do sierpnia 1976 prezes Rady Naczelnej Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, od 1974 członek Światowej Rady Pokoju, od 1974 członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[1].

W latach 1945–1954 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, następnie kierował pismami partyjnymi: od 1 stycznia 1951 do 1 kwietnia 1976 był redaktorem naczelnym „Kuriera Szczecińskiego”, od 1 września 1952 do marca 1954 redaktorem naczelnym „Słowa Ludu” (Kielce), od marca 1954 do sierpnia 1954 redaktorem naczelnym „Gazety Poznańskiej[1]. W okresie od 16 kwietnia 1951 do 30 września 1952[b] pełnił funkcję redaktora naczelnego pierwszego powojennego dziennika w Poznaniu „Głosu Wielkopolskiego[1].

Od stycznia 1957 do sierpnia 1976 był posłem na Sejm PRL[1] II, III, IV, V, VI i VII kadencji, w VI kadencji (od 1972 do marca 1976) przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych.

Od 13 lutego 1971 do 28 marca 1972 wiceprezes Rady Ministrów[1] w rządzie Piotra Jaroszewicza. Od 28 marca 1972 do 10 sierpnia 1976 członek Rady Państwa[1]. W marcu 1976 wybrany do Rady Państwa na kolejną kadencję, zmarł po kilku miesiącach.

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 30A-półkole-2)[5].

Odznaczenia

Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1976), Orderem Sztandaru Pracy I (1964) i II (1959) klasy oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1952).

Życie prywatne

Syn Piotra (robotnika rolnego) i Aleksandry[1]. Miał syna Tadeusza. Jego wnukiem jest reporter i dziennikarz telewizyjny Piotr Kraśko.

Uwagi

  1. Instytut Pamięci Narodowej podaje datę śmierci 9 sierpnia 1976.
  2. Instytut Pamięci Narodowej podaje ramy czasowe od 1 kwietnia 1951 do 1 września 1952.

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p Informacje w BIP IPN.
  2. Dziennik Polski”, r. XXV, nr 169 (7905), s. 3.
  3. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
  4. W. Kraśko ponownie prezesem PTTK. „Nowiny”, s. 1–2, Nr 330 z 28 listopada 1972. 
  5. Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 58. ISBN 83-217-2641-0.

Bibliografia

  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 377–378. ISBN 83-01-02722-3.

Media użyte na tej stronie

POL Order Budowniczych Polski Ludowej (1960) BAR.svg
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Wincenty Kraśko.jpg
Wincenty Kraśko (1916-1976)
POL Order Budowniczych Polski Ludowej (rozetka) BAR.svg
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Piotr Jaroszewicz 1977.jpg
Autor: Bert Verhoeff for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Bezoek van de Poolse premier Jaroszewicz aan het Pools oorlogskerkhof in Breda. Jaroszewicz in gesprek met o.m. kolonel Stasiak
Cyrankiewicz.jpg
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Nagrobek wincenty krasko.JPG
Grób Wincentego Kraśki