Wincenty Michalczewski

Wincenty Michalczewski

Wincenty Jane
Witold Romeyko

Mir, Cel

kapitan
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1909 Przytyk
Data śmierci	1999
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie (II RP), Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa
Jednostki	Okręg Korpusu Nr X, Legia Oficerska (WP we Francji), 8 Brygada Kadrowa Strzelców, Brygada Szkolna (PSZ), załoga pociągu pancernego „Exetern”, Oddział IV Kwatermistrzowski sztabu Obszaru Lwowskiego AK
Stanowiska	dowódca drużyny, szef uzbrojenia obszaru
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	kierownik grupy robót, główny inżynier inwestycji, starszy projektant, kierownik działu
Odznaczenia

Wincenty Michalczewski vel Wincenty Jane vel Witold Romeyko pseud.: Mir, Cel (ur. 25 stycznia 1909 w Przytyku, zm. w 1999) – kapitan uzbrojenia Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Po ukończeniu Państwowej Średniej Szkoły Technicznej Kolejowej i zdaniu matury w 1929 roku rozpoczął pracę w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Łucku jako technik. W latach 1931–1932 uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty.

We wrześniu 1939 roku dostał przydział mobilizacyjny do rzeszowskiej filii fabryki H. Cegielski Spółka Akcyjna w Poznaniu. Następnie służył w Szefostwie Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr X. 22 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Został internowany na Węgrzech. W lutym 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie został skierowany do Rezerwowego Obozu Wyszkolenia Oficerów (ROWO) w Camp de Carpiagne i w Vichy, następnie służył w Legii Oficerskiej. W czerwcu 1940 roku dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył kolejno w 23 batalionie kadrowym strzelców 8 Brygady Kadrowej Strzelców, Brygadzie Szkolnej i w załodze pociągu pancernego „Exetern”.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 28 lipca 1942 roku i przeniesiony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 3 na 4 września 1942 roku w ramach operacji „Measles”, którą dowodził kpt. naw. Mariusz Wodzicki. W tej samej ekipie zostali zrzuceni również: ppor. Jan Grycz „Dziadzio”, por. Julian Kozłowski „Cichy”, por. Kazimierz Smolski „Sosna”, kpt. Wacław Zaorski „Ryba” i mjr Wiktor Zarembiński „Zrąb”.

Po skoku Michalczewski otrzymał przydział do Oddziału IV Kwatermistrzowskiego sztabu Obszaru Lwowskiego AK na stanowisko szefa uzbrojenia obszaru. 17 kwietnia 1943 roku został aresztowany przez gestapo w lokalu „Zręba” we Lwowie. We wrześniu 1943 roku został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, skąd 8 listopada 1943 roku przeniesiono go do obozu Mauthausen-Gusen.

5 maja 1945 roku został wyzwolony, 17 maja przybył do Wielkiej Brytanii. W 1948 roku powrócił do Polski. W latach 1949–1954 pracował jako kierownik grupy robót w Kieleckim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Radomiu, odbudowywał fabrykę broni. Od 1955 roku pracował jako główny inżynier inwestycji w Cementowni „Przyjaźń” w Wierzbicy. Od 1961 roku pracował w Dziale Inwestycji Przedsiębiorstwa Projektowania i Dostaw Inwestycyjnych oraz Transportu Technologicznego i Składowania „Techmatrans” w Radomiu jako starszy projektant.

W 1957 roku ukończył studia w zakresie budownictwa Politechniki Warszawskiej. W 1974 roku przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13334^[1]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (1956) – „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”^[2]
• Srebrny Krzyż Zasługi – dwukrotnie, w tym w 1952 roku: „za zasługi w pracy zawodowej”^[3] i w 1953 roku: „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”^[4]
• Krzyż Oświęcimski
• Nagroda Państwowa III stopnia w dziedzinie postępu technicznego.

Życie rodzinne

Był synem Józefa, rymarza, i Eleonory z domu Katus. W 1943 roku ożenił się z Aliną Jan (1911–1979), z którą miał córkę Krystynę (ur. w 1938 roku).

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 89–90. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 367. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 92.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org - kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej