Wincenty Podgurski

Wincenty Podgurski
pułkownik broni pancernych pułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

7 października 1882
Wilno

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1940
Gołąbki

Przebieg służby
Lata służby

1902–1924

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wincenty Podgurski[1] (ur. 7 października 1882 w Wilnie, zm. 17 lutego 1940 w Gołąbkach) – pułkownik broni pancernych Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Tańskich. W 1902 ukończył Gimnazjum w Petersburgu, a w 1910 studia na Wydziale Elektrycznym Instytutu Politechnicznego im. Piotra Wielkiego w Petersburgu[2].

13 września 1902 rozpoczął naukę w Michajłowskiej Wojskowej Szkole Artylerii w Petersburgu. 23 sierpnia 1904 został mianowany podporucznikiem artylerii ze starszeństwem z 23 sierpnia 1903. Od 1 października 1904 pełnił służbę w Twierdzy Kuszka położonej na terytorium ówczesnego Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego[3]. W 1909 pełnił, w stopniu porucznika, służbę w Kuszkińskim batalionie artylerii fortecznej (ros. Кушкинский крепостной артиллерийский батальон)[4].

Na początku listopada 1917 w Moskwie stanął na czele Komendantury Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego na okręg moskiewski. Razem z pułkownikiem Kazimierzem Majewskim organizował „polski rezerwowy pułk” w Moskwie, później przemianowany na pułk strzelców im. Bartosza Głowackiego. 13 lutego 1918 został aresztowany przez bolszewików[5].

6 grudnia 1918 został przydzielony do Autonaczelnictwa Okręgu Generalnego Warszawskiego w Warszawie[6]. 8 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem dnia 23 marca 1914[7]. 7 czerwca 1919 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” do dyspozycji Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[8]. 9 lipca 1919 został wyznaczony na stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych Frontu w Głównym Kwatermistrzostwie Naczelnego Dowództwa WP[9]. Następnie powierzono mu stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych, który był organem pomocniczym Ministra Spraw Wojskowych we wszystkich sprawach dotyczących Wojsk Samochodowych i podlegał mu przez II wiceministra[10][11]. 1 marca 1920 weszła w życie nowa organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych[12]. 14 kwietnia, w nowej organizacji, zostały mu powierzone obowiązki szefa Sekcji IV Wojsk Samochodowych w Departamencie II Wojsk Technicznych[13][14]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Wojskach Samochodowych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[15].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 dywizjon samochodowy[16]. 1 listopada 1922 został powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W tym czasie pozostawał w dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego[17]. Został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej, w charakterze słuchacza II Kursu doszkolenia[18]. Z powodu stanu zdrowia kursu nie ukończył. W następnym roku był w macierzystym dywizjonie w Warszawie[19]. Z dniem 31 stycznia 1924 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej w drodze superrewizji. Mieszkał wówczas przy ul. Mokotowskiej 45 w Warszawie[20][21].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[22]. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

Był wiceprezesem Zarządu Głównego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny oraz prezesem Związku Uczestników Byłego I Korpusu Wojska Polskiego na Wschodzie. Mieszkał w Gołąbkach[2]. Uczestniczył w Kampanii Wrześniowej, zwolniony z powodu choroby – zmarł 17 lutego 1940 roku w Gołąbkach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Wincenty Podgurski był żonaty z Wandą z Rozenblumów (Augustowskich) (1889-1975), z którą miał córkę Ewę, po mężu Śmiela (1915–2009).

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 27 z 1919 roku, sprostowano pisownię nazwiska pułkownika z „Podgórski” na „Podgurski”.
  2. a b Łoza 1938 ↓, s. 580.
  3. Odpis przebiegu służby zob. galerię.
  4. Ogólny spis oficerów 1909 ↓, s. 733.
  5. Bagiński 1921 ↓, s. 416-417.
  6. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 15 z 1919 roku, poz. 538.
  7. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 6 z 1919 roku, poz. 240, 243, początkowo miał być przydzielony do Sekcji Automobilowej w Departamencie II Technicznym Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  8. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 70 z 1919 roku, poz. 2259.
  9. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 78 z 1919 roku, poz. 2590, tu „inspektor samochodów frontowych”.
  10. Czarnecka 2005 ↓, s. 93.
  11. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 68 z 1919 roku, poz. 2209.
  12. Czarnecka 2005 ↓, s. 100.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 24 kwietnia 1920 roku, s. 297.
  14. Czarnecka 2005 ↓, s. 104.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 575.
  16. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 273.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 1 listopada 1922 roku, s. 820.
  18. Informacje. Z Wyższej Szkoły Wojennej. „Polska Zbrojna”. 296, s. 3, 1922-10-31. Warszawa. 
  19. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1005, 1017.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 19 lutego 1924 roku, s. 73.
  21. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1409.
  22. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 355, 855.
  23. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922 roku, s. 613.
  24. M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
  25. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  26. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 25 września 1925 roku, s. 521.
  27. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie