Wincenty Sobociński

Wincenty Sobociński

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1894 Murzynno, Królestwo Prus
Data i miejsce śmierci	29 lipca 1959 Merlo, Argentyna
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	84 Pułk Strzelców Poleskich Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX 52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Komisariat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa
Stanowiska	dowódca batalionu szef sztabu brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (front zachodni)
Odznaczenia

Wincenty Sobociński (ur. 14 lipca 1894 w Murzynnie, zm. 29 lipca 1959 w Merlo) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Elżbiety z Benedykcińskich^[1]. Działał w Tajnej Organizacji Narodowej w Inowrocławiu. Podczas I wojny światowej służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1308. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 84 pułk piechoty^[2]. W 1923 nadal służył w 84 pp w Pińsku^[3]. W marcu 1924 został przydzielony do Dowództwa 30 Dywizji Piechoty na stanowisko I oficera sztabu^[4]. W grudniu tego roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko referenta w Oddziale Wyszkolenia^[5][6]. W 1928 nadał służył w DOK IX jako oficer nadetatowy 84 pułku^[7]. W stopniu kapitana piechoty ukończył IX Kurs Normalny w Wyższej Szkole Wojennej (od 2 listopada 1928 – 1 listopada 1930) uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1932 roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie na stanowisko dowódcy batalionu^[8][9]. Później był oficerem Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 roku i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. Do końca istnienia II Rzeczypospolitej pełnił funkcję szefa Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku (podlegał mu m.in. komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte)^[11][12].

Po agresji III Rzeszy na Polskę 1 września 1939 został aresztowany przez Niemców wraz z całym personelem Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku, po czym 5 września po interwencjach wydalonego już z terytorium Gdańska, Wysokiego Komisarza Ligi Narodów Carla Jakoba Burckhardta odstawiony do granicy niemiecko-litewskiej^[13]. Z Kowna wrócił do Polski i ewakuował się na południe, po czym po agresji ZSRR na Polskę przez Rumunię trafił do Francji. Następnie przebywał w Wielkiej Brytanii. Został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Awansowany do stopnia pułkownika. Od 23 lipca 1940 do sierpnia 1942 pełnił funkcję szefa sztabu 4 Brygady Kadrowej Strzelców i 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, sformowanej w Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Zamieszkał w Argentynie, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Medal Niepodległości
• Srebrny Krzyż Zasługi

Odniesienia w filmach

Osoba Wincentego Sobocińskiego pojawiła się w produkcjach filmowych dotyczących początku II wojny światowej, w tym oblężenia Westerplatte.

• Westerplatte z 1967 (aktor: Zdzisław Mrożewski),
• Gdańsk 39 z 1989 (aktor: Janusz Zakrzeński),
• Tajemnica Westerplatte z 2013 (aktor: Jan Englert).

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.