Wincenty Zakrzewski
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor | |
| Specjalność: historyk | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| uczelnia | |
| Okres zatrudn. | |
| Rektor UJ | |
| Okres spraw. | 1890–1891 |
| Odznaczenia | |
 | |
Wincenty Walenty Ignacy Zakrzewski herbu Pomian (ur. 11 lipca 1844 w Strzemesznie, zm. 12 kwietnia 1918 w Krakowie) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Życiorys
Syn Błażeja Walentego Zakrzewskiego (1784-1857, właściciel Strzemeszna) i Marii Piaszczyńskiej. Ochrzczony w Dobrzykowie. Studia zaczął w Petersburgu (1861-62), potem studiował we Wrocławiu i Heidelbergu. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego powrócił do kraju i uczestniczył w walkach partyzanckich. Po upadku powstania, powrócił na studia w Heidelbergu, Jenie i Berlinie. Edukację zakończył doktoratem w Lipsku, poświęconym Władysławowi III (1867). W 1870 nostryfikował dyplom we Lwowie, gdzie wykładał jako privatdozent. W 1872 został profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a od 1881 członkiem Akademii Umiejętności. W kadencji 1890/1891 pełnił godność rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, był też członkiem komisji szkolnej Sejmu krajowego; w 1908 odszedł na emeryturę.
W 1909 został odznaczony austriackim Krzyżem Komandorskim Orderu Franciszka Józefa[1]
Badacz dziejów politycznych Polski XVI w. Zapoczątkował nowoczesne studia nad reformacją w Polsce. Działał na polu edytorstwa źródeł historycznych, kierując wspólnie ze Stanisławem Smolką, Ekspedycją Rzymską AU, poszukującą materiałów źródłowych do dziejów polskich w archiwach watykańskich.
W 1873 poślubił Annę, Różę Orzechowską, z którą miał synów Jerzego, Tadeusza, Wacława, Stanisława i Stefana.
Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera 46)[2].
Główne prace
- Powstanie i wzrost reformacji w Polsce 1520-1572, Lipsk 1870[3]
- Stosunki Stolicy Apostolskiej z Iwanem Groźnym, Carem i Wielkim Księciem Moskiewskim, Kraków 1872.
- Po ucieczce Henryka, dzieje bezkrólewia 1574-1575, Kraków 1878.[4]
- Stefan Batory, przegląd historii jego panowania i program dalszych nad nią badań, Kraków 1887.[5]
- Historia powszechna na klasy wyższe szkół średnich, tom 1-3, 1891-1903 – efekt zainteresowania edukacją gimnazjalną.
- Stanislai Hosii Epistolae, tom 1-2, 1879-1888 (inicjator i edytor wydawnictwa).
- Historya nowożytna w zarysie, Petersburg 1899[6]
Studya Historyczne ku czci prof. Wincentego Zakrzewskiego wydane przez UJ w 1908 zawierają artykuły jego uczniów i przyjaciół.
Przypisy
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 165
- ↑ Karolina Grodziska-Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie (1803-1939). Wyd. II. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 150. ISBN 83-08-01428-3.
- ↑ Wincenty Zakrzewski, Powstanie i wzrost reformacyi w Polsce : 1520-1572, polona.pl [dostęp 2019-08-24].
- ↑ Wincenty Zakrzewski, Po ucieczce Henryka : dzieje bezkrólewia 1574-1575, polona.pl [dostęp 2019-08-24].
- ↑ Wincenty Zakrzewski, Stefan Batory : przegląd historyi jego panowania i program dalszych nad nią badań : z powodu 300-letniej rocznicy śmierci króla Stefana, polona.pl [dostęp 2019-08-24].
- ↑ Wincenty Zakrzewski, Historya nowożytna w zarysie, polona.pl [dostęp 2019-08-24].
Bibliografia
- Aleksander Krawczuk: Opowieści o zmarłych. Cmentarz Rakowicki część 3 i 4. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza w Krakowie, 1988, s. 53-57. ISBN 83-03-02300-4..
- Stanisław Szczur, Złota księga Wydziału Historycznego UJ, Kraków 2000.
Linki zewnętrzne
- Publikacje Wincentego Zakrzewskiego w bibliotece Polona
Media użyte na tej stronie
Autor: LuigiXIV, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino da Commendatore dell'Ordine Imperiale di Francesco Giuseppe (Austria)
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób prof. Wincentego Zakrzewskiego na Cmentarzu Rakowickim