Wit (biskup misyjny Litwy)

Wit
Ilustracja
Data urodzenia

1190

Data śmierci

24 maja 1268?

Biskup misyjny Litwy
Okres sprawowania

1253-1255

Biskup sufragan wrocławski i poznański
Okres sprawowania

1255-1263/1268

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

dominikanin

Sakra biskupia

1253

Wit (zm. 24 maja prawdopodobnie w 1268) – polski duchowny katolicki, biskup, dominikanin.

Życiorys

Nie wiemy nic o jego przeszłości. Należał do zakonu dominikanów. W 1253 roku został konsekrowany pierwszym biskupem misyjnym na Litwie po przyjęciu chrztu przez Mendoga dwa lata wcześniej[1]. Sakrę miał przyjąć z rąk arcybiskupa Pełki. 8 maja 1254 Wit brał udział w uroczystościach translacji relikwii św. Stanisława w Krakowie1. Z biskupiego okresu życia Wita dysponujemy również wzmianką o jego liście do papieża Innocentego IV, którego kopia przechowywana była w bibliotece dominikanów w Krakowie, a wraz z nią list który spłonął w pożarze w 1850 roku[2]. Około 1255 roku musiał zrzec się tej godności na skutek przeciwdziałania Krzyżaków. Po opuszczeniu Litwy, na mocy upoważnienia papieskiego, pełnił funkcję sufragana wrocławskiego do około 1260 roku, a następnie biskupa pomocniczego poznańskiego przynajmniej do 1263 roku. Był czczony jako błogosławiony[3]. Śmierć Wita odnotowana została w nekrologu krakowskich dominikanów pod datą 24 maja bez podania roku. Od razu po śmierci miał dokonywać cudów wspólnie ze św. Jackiem, o czym informuje żywot tego świętego. Zdarzenia te zostały zapisane pod latami 1269, 1271, 1280 i 1289 (dwa wypadki). Żywot św. Jacka pochodzi z połowy XIV w., ale odnotowane tam cuda zostały oparte na zaginionym później rejestrze prowadzonym na bieżąco od 1268[4].

Biskup Wit pojawia się w 1260 na dokumencie uposażenia kościoła maryjnego w Szprotawie i równocześnie przyznającym czterdziestodniowy odpust odwiedzającym tutejszy ołtarz maryjny. Biskup figuruje w dokumencie jako brat Vitus z Zakonu Kaznodziejskiego (łac. "...de ordine fratrum predicatorum...")[5].

Dokument biskupa Wita z 1260 przyznający 40 dni odpustu dla odwiedzających ołtarz maryjny w Szprotawie

Przypisy

  1. (pod red.) J. Dobosz, M. Serwański: Słownik władców Europy średniowiecznej. Poznań: 1998, s. 272.
  2. Adam Szweda "Problem biskupa litewskiego Wita" [w:] "Komunikaty Mazursko-Warmińskie nr 3 wyd. 2002 s. 329-343
  3. P. Nitecki: Biskupi Kościoła katolickiego w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy "Pax", 2000, s. 483.
  4. Adam Szweda "Problem biskupa litewskiego Wita" [w:] "Komunikaty Mazursko-Warmińskie nr 3 wyd. 2002 s. 330
  5. Katedra w Szprotawie?, [w:] Zwiedzamy Szprotawę [dostęp 2021-03-24]

Media użyte na tej stronie

Vit. Віт (XVII).jpg
Blessed Vitus of Lithuania, the first legal bishop on the territory of modern Belarus
Szprotawa 1260 dokument Vitusa nadający 40 odpust.jpg
Autor: Marcosilesiani, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tłumaczenie z łaciny:

Brat Wit z Zakonu Kaznodziejskiego (Dominikanin), przez Łaskę Boską za pośrednictwem biskupa Litwy wyrażoną, wzywa wszystkich w wierze chrześcijańskiej, którzy ów list czytają, do wiecznego trwania w Chrystusie. Natchnieni życzeniem, aby Święty Ołtarz Maryjny w Szprotawie był odwiedzany możliwie często i należytą cześć mu oddawano, przyznajemy wydaną nam z rąk papieża Aleksandra IV mocą, miłosiernym uprawnieniem, czterdziestodniowy odpust każdemu, kto prawdziwie skruszony grzechy swe wyzna i do ołtarza w czasie ceremonii wyświęcenia nabożnie się uda. A oto uposażenie kościoła w Szprotawie: Z jednego łanu od każdego z graniczących z miastem pól proboszczowi rocznie korzec pszenicy i korzec owsa przysługiwał będzie, podobnie jak ze wsi Henryków, Wiechlice, Cieciszów, Dziećmiarowice, Leszno (Dolne), Sieraków, Bobrowice i Nowa Kopernia. Stało się roku 1240 (1260). Ołtarz był konsekrowany w środę po św. Andrzeju (30 listopada).

1 grudnia 1260. Oryginał z uszkodzoną, owalną pieczęcią, przechowywany w Archiwum Państwowym we Wrocławiu.