Witold Benedyktowicz

Witold Benedyktowicz
Pastor
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1921
Kraków

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1997
Polska

Superintendent naczelny Kościoła Metodystycznego w PRL
Okres sprawowania

1969–1983

Prezes Polskiej Rady Ekumenicznej
Okres sprawowania

1975-1983

Wyznanie

protestanckie

Kościół

Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP

Ordynacja

1947

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób ks. sup. prof. dr. hab. Witolda Benedyktowicza na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Witold Benedyktowicz (ur. 25 czerwca 1921 w Krakowie, zm. 21 stycznia 1997) – polski duchowny metodystyczny, teolog protestancki, profesor nauk teologicznych, nauczyciel akademicki, superintendent naczelny (zwierzchnik) Kościoła Metodystycznego w Polsce w latach 1969–1983, profesor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.

Życiorys

Urodził się 25 czerwca 1921 roku w Krakowie w mieszczańskiej rodzinie o narodowych tradycjach. Z metodyzmem zetknął się podczas II wojny światowej[1].

Po ukończeniu szkoły średniej w rodzinnym Krakowie podjął w warunkach okupacji studia w Wyższej Szkole Biblijnej w Warszawie, na której wykładali profesorowie zamkniętego przez hitlerowców Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po II wojnie światowej został oddelegowany na Mazury celem pracy duszpasterskiej. W 1947 roku został ordynowany na pastora, po czym podjął uzupełniające studia teologiczne w Instytucie Ekumenicznym w Bossey związanym ze Światową Radą Kościołów.

W 1950 roku uzyskał magisterium na Wydziale Teologii Ewangelickiej UW (promotorem był ks. prof. Jan Szeruda). Cztery lata później uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy o idei przełomu w metodyzmie, a w 1965 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz monografii „Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie”. Od 1972 profesor nadzwyczajny, a od 1980 zwyczajny. W 1967 został zatrudniony w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, w której pełnił funkcję kierownika Katedry Teologii Systematycznej. Był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (1985–1988). Od 1958 stał na czele redakcji czasopisma „Pielgrzym Polski”.

Od początku laty 50. pracował jako pastor w warszawskiej parafii metodystycznej. Był zwierzchnikiem Kościoła Metodystycznego PRL jako jego superintendent naczelny (1969–1983). W latach 1975–1983 stał na czele Polskiej Rady Ekumenicznej jako jej prezes. Był delegatem na kongresy ekumeniczne i pokojowe.

Mimo że wcześniej krytycznie ocenił wprowadzenie stanu wojennego w Polsce[2], później wraz z ks. bp. Januszem Narzyńskim w imieniu Polskiej Rady Ekumenicznej, wyraził poparcie dla władz wojskowych[3]. W latach 80. Służba Bezpieczeństwa usiłowała zwerbować go na tajnego współpracownika. Działania te zakończyły się niepowodzeniem. Pomimo tego w latach 1986–1989 zasiadał w Radzie Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa, co odczytywane jest jako wyraz sprzyjania władzy komunistycznej[2].

Odznaczenia[4]

Wybrane publikacje

  • Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie, „Jednota”, Warszawa 1965
  • Bracia z Epworth, „Odrodzenie”, Warszawa 1971
  • Ekumenia, pokój, pojednanie, Społeczne Towarzystwo Polskich Katolików, Instytut Wydawniczy im. A. Frycza Modrzewskiego, Warszawa 1988
  • Co powinniśmy czynić. Zarys ewangelickiej etyki teologicznej, Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, Warszawa 1993

Przypisy

  1. ↑ Hintz 2022 ↓, s. 515.
  2. ↑ a b Michalak 2014 ↓, s. 257-258.
  3. ↑ Michalak 2014 ↓, s. 358.
  4. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 72-73

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Witold Benedyktowicz (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób ks. sup. prof. dr hab. Witolda Benedyktowicza na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie