Witold Ciechomski

Witold Ciechomski (ur. 16 kwietnia 1888, zm. 14 lipca 1921) – major Wojska Polskiego, kawaler orderu Virtutti Militari.

Urodził się 16 kwietnia 1888 roku w Pyszkowie, na Kujawach. Syn Henryka i Marii z Rutkowskich[1]. Służył w I Korpusie Polskim w Rosji, jako dowódca drugiego szwadronu w 2gim Pułku Ułanów. We wspomnieniach Kossaka, występuje on jako jeden z dwóch oficerów gotowych walczyć z wojskiem niemieckim zamiast złożyć broń, zgodnie z politycznymi ustaleniami. W niepodległej Polsce ponownie powołany do służby, prowadził zaciąg do swojego szwadronu w Łowiczu. Walczył w wojnie polsko- bolszewickiej. Został ranny 5 lipca 1919 podczas natarcia na miejscowość Ozierna. Odznaczony srebrnym krzyżem Virtuti MIlitari V klasy, a także Krzyżem Walecznych[2].

Zmarł w Suwałkach w wyniku odniesionych ran 14 lipca 1921 roku. Pochowany na Powązkach. Epitafium wspólne z matką w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubieniu Kujawskim.

Przypisy

  1. ↑ Witold Ciechomski z Ciechomic h. Wąż, Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-08-31].
  2. ↑ Władysław Herkner, Zarys historii wojennej drugiego pułku ułanów grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego, 1929.