Witold Dąbrowski (poeta)
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | poeta, tłumacz literatury rosyjskiej, publicysta |
Witold Dąbrowski, właściwie Witold Sokół-Dąbrowski herbu Jastrzębiec (ur. 28 września 1933 w Pruszkowie, zm. 10 maja 1978 w Warszawie) – polski poeta, tłumacz literatury rosyjskiej, publicysta.
Życiorys
Syn Aleksandra i Michaliny z domu Rutkowskiej. Przydomek „Sokół” pochodził od dziadka, inżyniera Aleksandra Dąbrowskiego, bojowca PPS, więźnia Pawiaka w latach 1905–1906, skazanego następnie na katorgę i zesłanie, żonatego z Antoniną Korczak-Struś[1][2]. Ojciec Witolda, Aleksander, oraz stryj Paweł działali w AK, byli więźniami Pawiaka w latach 1942–1943.
Maturę zdawał w Kwidzynie, gdzie rodzina zamieszkała po wojnie[2]. Studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Studia ukończył w 1955. Wraz z kilkoma kolegami założył w 1954 Studencki Teatr Satyryków, który współprowadził do 1958. W tym czasie był związany z Agnieszką Osiecką, która swoją z nim relację określiła jako "tę jedyną w swoim życiu walkę o szczęście”[3]. Współpracował z „Po prostu” i „Sztandarem Młodych”. W latach 1960-1961 był redaktorem naczelnym pisma literackiego „Współczesność”.
Debiutował w tygodniku Nowa Kultura w 1951 wierszem "Rocznik 1950". Pierwszy tomik wierszy Rocznik 33 wydał w 1957. Następne to Koncert Hebanowy (1966), Ognicha (1971) i Arrasowanie (1976), za które otrzymał nagrodę PEN Clubu. Piąty tomik Portret trumienny został wydany już po śmierci poety w 1982, zbiorcze zaś wydanie poezji Krajobraz z chmurą ukazało się w 2012. Określany jako poeta neoromantyczny.
Uznany tłumacz poezji i prozy rosyjskiej. Był współautorem (z Andrzejem Mandalianem i Wiktorem Woroszylskim) Antologii nowoczesnej poezji rosyjskiej 1880–1967 (1971) oraz antologii Symboliści i akmeiści rosyjscy (1971). Przełożył m.in. utwory Sołżenicyna (Jeden dzień Iwana Denisowicza), Bułhakowa (biografię Życie Pana Moliera, powieści: Mistrza i Małgorzatę oraz Białą gwardię, opowiadania: Fatalne Jaja i Diaboliadę), Krossa (Immatrykulacja Michelsona, z języka ros.), a także liczne piosenki Okudżawy. Przy tłumaczeniach często współpracował ze swoją partnerką życiową Ireną Lewandowską[4].
Jako działacz opozycji był w 1976 sygnatariuszem Memoriału 101 – protestu ludzi nauki i kultury przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji PRL. W konsekwencji otrzymał całkowity zakaz publikacji (wydawnictwa, czasopisma, radio, telewizja, teatry). Od 5 lutego 1976 był rozpracowywany przez Wydział III KSMO w Warszawie (sprawa operacyjnego rozpracowania, nr teczki O/Wa WK-8224/11). Na początku maja 1978 roku na walnym zebraniu oddziału warszawskiego ZLP potępił z mównicy partię za prześladowanie pisarzy. Tydzień później, w nocy 9 na 10 maja zmarł na zawał serca.
Ze związku z Ireną Lewandowską, miał córkę Justynę Dąbrowską (właśc. Sokół-Dąbrowską), ur. 1960 – psychologa, psychoterapeutkę i dziennikarkę[4].
Tomiki poezji
- Rocznik 33 (1957)
- Koncert hebanowy (1966)
- Ognicha (1971)
- Arrasowanie (1976)
- Portret trumienny (1982)
- Poezje wybrane (1983)
- Krajobraz z chmurą (2012)
Przypisy
- ↑ Genealodzy.PL Genealogia :: Zobacz temat - inż. Paweł Sokół-Dąbrowski, genealodzy.pl [dostęp 2022-04-19].
- ↑ a b Michał Głowiński, Witold Dąbrowski - Poeta rocznik 33., „Przegląd Pruszkowski”, 1, 2011, s. 43-46.
- ↑ Wyborcza.pl, www.wysokieobcasy.pl [dostęp 2022-04-19].
- ↑ a b Irena Lewandowska (pol.). ppibl.ibl.waw.pl. [dostęp 2022-04-12].
Bibliografia
- Lesław Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11593-9.
Linki zewnętrzne
- Witold Dąbrowski w katalogach Biblioteki Narodowej
- Witold Dąbrowski – publikacje w bibliotece Polona
- Witold Dąbrowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2022-04-20].
Media użyte na tej stronie