Witold Duński

Witold Duński
Data i miejsce urodzenia19 listopada 1932
Warszawa
Zawód, zajęciedziennikarz
Alma MaterUniwersytet Warszawski
Pracodawca„Sportowiec"
PartiaPZPR
Krewni i powinowaciElżbieta Krzesińska (siostra)

Witold Duński (ur. 19 listopada 1932 w Warszawie) – dziennikarz.

Życiorys

Absolwent Wydziału Społeczno-Filozoficznego i Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.

Był trzykrotnie nagrodzony Złotym Piórem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 1965 roku należał do PZPR[1]. Sprawował funkcję redaktora naczelnego magazynu ilustrowanego „Sportowiec" (w latach 1970–1984). W roku 1984 w swoim felietonie Wielki Piątek, sprzeciwił się bojkotowi Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles z 1984. Artykuł wraz z całym nakładem tego wydania „Sportowca" został zatrzymany przez władze KC PZPR i zniszczony, a autor wyrzucony ze stanowiska. Kilkanaście egzemplarzy tego wydania uratowali drukarze Solidarności z ulicy Okopowej.

Pisał reportaże sportowe, społeczne, polityczne, historyczne. Za reportaż Namiot pełen nieszczęścia, z Igrzysk Paraolimpijskich w Arnhem 1980, na które poleciał razem z profesorem Marianem Weissem, otrzymał specjalną nagrodę w Polsce. Pracując w swej ostatniej redakcji – "Expressie Wieczornym – Kulisach" – wędrował w latach 1987–1990 po Ukrainie, Białorusi i pisał reportaże, między innymi:

  • Polskie Termopile, czyli o bohaterskich żołnierzach 1920 roku, którzy padli co do jednego pod Dytiatynem za Haliczem na południe Lwowa. Ich prochy są w pomniku Nieznanego Żołnierza na Placu Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie
  • O defiladzie w dniu 22 września 1939 roku żołnierzy Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Brześciu nad Bugiem

Razem z dziennikarzem PAP Waldemarem Siwińskim odnalazł w Charkowie grób zamordowanych przez NKWD w 1940 roku polskich oficerów z obozu w Starobielsku. W "Przeglądzie Tygodniowym" i w "Kulisach" pisał reportaże o Polakach w Ameryce. Po napisaniu Ilustrowanej encyklopedii polskich medalistów olimpijskich i paraolimpijskich. Od Paryża 1924 do Sydney 2000 i Aten 2004, napisał Konno po sławę. Leksykon jeździectwa polskiego.

Był bratem Elżbiety Krzesińskiej z domu Duńskiej, mistrzyni olimpijskiej w skoku w dal[2].

Publikacje

Pisał między innymi w:

  • „Po prostu"
  • „Głosie Wybrzeża"
  • „Nowej Wsi"
  • „Przeglądzie Sportowym"
  • „Świecie"
  • „Sportowcu"
  • „Interpressie"
  • „Wiadomościach Sportowych"
  • „Expressie Wieczornym-Kulisach"
  • „Przeglądzie Tygodniowym"

Książki

  • Cnoty i błędy, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza 1983, ISBN 83-203-1399-6
  • Twarzą do ziemi, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza 1989, ISBN 83-203-2436-X
  • Ucieczka w życie, nakł. autora 1996, ISBN 83-906055-0-3
  • Od Paryża 1924 do Sydney 2000: polscy medaliści olimpijscy i paraolimpijscy: encyklopedia ilustrowana, Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych "Start" 2000
  • Talerz truskawek
  • Zamiatanie warkoczem

Przypisy

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 185. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Witold Duński: Siostra dostarczała radość milionom Polaków (pol.). Przegląd Sportowy, 2015-12-29. [dostęp 2017-07-13].