Witold Eugeniusz Orłowski

Witold Eugeniusz Orłowski

Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1874 Norwidpol
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1966 Warszawa
Profesor nauk medycznych
Alma Mater	Wojskowa Akademia Medyczna w Petersburgu
Doktorat	12 marca 1900
Habilitacja	1903
Profesura	6 lipca 1913
Uczelnia	Uniwersytet w Kazaniu Uniwersytet Jagielloński Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	1902 - 1961
Odznaczenia

Witold Eugeniusz Orłowski (ur. 24 stycznia 1874 w Norwidpolu, zm. 2 grudnia 1966 w Warszawie) – polski lekarz internista.

Życiorys

Był synem Franciszka, zarządcy majątku Tukałły Milcz. Urodził się w folwarku Norwidpol w powiecie borysowskim, był młodszym bratem Zenona. Podobnie jak brat ukończył w 1891 gimnazjum w Wilnie uzyskując złoty medal. Studiował medycynę na Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Ukończył ją w listopadzie 1896, doktorat z medycyny uzyskał 12 marca 1900, tytuł docenta uzyskał w 1903 roku, profesora nadzwyczajnego w 1907, profesora zwyczajnego w 1913 w Kazaniu. Profesor Uniwersytetu w Kazaniu (1907–1918) i Tomsku (1918–1919). W roku 1920 powołany został na katedrę medycyny wewnętrznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykładał do 1925, po czym przeniósł się do Warszawy, gdzie był profesorem i dyrektorem II Kliniki Wewnętrznej. W Warszawie pracował przez 22 lata, od 1925 do 1947. Był pionierem fizjopatologii i biochemii w tej klinice. Wydał rozprawy naukowe o charakterze doświadczalno-klinicznym z zakresu przemiany materii i przewodu pokarmowego. W 1927 został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, rok później – jednym z członków Polskiej Akademii Umiejętności. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu medycyny (zob. Warszawski Uniwersytet Medyczny w czasie II wojny światowej). Wykształcił wielu przyszłych lekarzy.

W 1943 grupa żydowskich lekarzy przekazała mu wyniki badań nad głodem prowadzonych w getcie warszawskim, co umożliwiło ich opublikowanie po zakończeniu wojny^[1].

W 1951 roku został również członkiem Polskiej Akademii Nauk. Utworzył kierunki patofizjologii i biochemii w klinice chorób wewnętrznych. Był redaktorem naczelnym Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej (1928–1948). W 1959 roku został laureatem nagrody państwowej I stopnia. Otrzymał liczne doktoraty honoris causa m.in. Akademii Medycznej w Łodzi (1958) i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). Był autorem przeszło 200 prac naukowych, szczególnie z zakresu kardiologii.

Życie prywatne

Z małżeństwa z Aliną z Trzeciakowskich pozostawił czworo dzieci: Alinę Krajewską (ur. 1905), agrotechnika i germanistkę, lektora języka niemieckiego, autorkę podręczników języka niemieckiego dla farmaceutów, lekarzy i średnich szkół medycznych, Witolda (1909–1968), inżyniera chemika, Irenę (ur. 1915), lekarza stomatologa, pracownika Akademii Medycznej w Warszawie oraz Tadeusza profesora chorób wewnętrznych, dyrektora Instytutu Transplantologii Akademii Medycznej w Warszawie. Był stryjem Olgi Teresy Mioduszewskiej anatomopatologa w Instytucie Onkologii w Warszawie.

Pochowany na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera 337-4-1)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie: pierwszy raz 9 listopada 1932^[3])
• Złoty Krzyż Zasługi (25 kwietnia 1947)^[4]
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”
• Order Świętej Anny (Rosja)
• Order Świętego Stanisława (Rosja)

Publikacje

• Nauka o chorobach wewnętrznych (8 tomów, 1949–1958).

Przypisy

Bibliografia

• Teresa Ostrowska Witold Eugeniusz Ostrowski [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXIV wyd. 1979
• Mała Encyklopedia Medycyny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979. ISBN 83-01-00200-X.
• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)
• Katedra Historii Medycyny CM UJ, Reprezentanci nauk medycznych, zmarli członkowie AU w Krakowie, PAU, TNW i PAN. khm.cm-uj.krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-25)].