Witold Horodyński
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 grudnia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1919–1923 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | lekarz |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}  | |
Witold Horodyński (ur. 4 grudnia 1865 w majątku Niedźwiadka k. Łukowa, zm. 1 grudnia 1954 w Siedlcach) – lekarz chirurg, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Był synem Witolda Eustachego, ziemienina, i Zofii z Krzywoszewskich. W latach 1877–1884 uczył się w gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1889 uzyskał dyplom lekarza medycyny[1]. 6 grudnia 1898 po raz pierwszy w Polsce przeprowadził operację polegającą na zaopatrzeniu kłutej rany serca. Wynik był niepomyślny – operowana przez niego pacjentka zmarła w 22 dniu po zabiegu[2]. W 1900 pogłębiał wiedzę lekarską w klinice chirurgicznej w Dublinie[3].
21 czerwca 1919 roku, jako lekarz cywilny, został przyjęty do Wojska Polskiego w randze majora lekarza i zatwierdzony na stanowisku starszego ordynatora Szpitala Zapasowego Nr 1 w Warszawie[4]. Następnie pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim na stanowisku starszego ordynatora i kierownika naukowego Oddziału Chirurgii. Zatrzymany w służbie czynnej do października 1923. Z dniem 31 października 1923 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady[5].
Mieszkał w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 34. Praktykował, jako lekarz kontraktowy, w Oddziale Chirurgicznym 1 Szpitala Okręgowego im. marszałka Piłsudskiego w Warszawie przy ulicy 6 Sierpnia 33/35[1].
W czasie kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Warszawy, jako lekarz szpitala polowego. Do sierpnia 1944 praktykował w Szpitalu Ujazdowskim jako starszy ordynator Oddziału Chirurgii.
W poniedziałek 28 sierpnia 1944 Niemcy kazali wszystkim pracownikom sanitarnym zaraz opuścić Warszawę. Opiekę nad pozostałymi chorymi i rannymi przejął dr. Horodyński, który w końcu października 1944 ewakuował ich do jednego ze szpitali w Krakowie niemieckim pociągiem sanitarnym. Po krótkim pobycie pod Krzeszowicami, we wrześniu 1944 razem z żoną zamieszkał w Siedlcach[6]. W Siedlcach podjął pracę w Ubezpieczalni Społecznej. Zmarł 1 grudnia 1954 w Siedlcach. Pochowany 4 grudnia 1954[7] na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 284a wprost-6-29)[8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (trzykrotnie: 13 maja 1933[9], 19 marca 1937[10], 25 lutego 1939[11])
Przypisy
- ↑ a b Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ... s. 1190, 1279.
- ↑ Janusz H. Skalski, Początki chirurgii serca, część I, Zranienie serca..., „Szlachetne Zdrowie” Kwartalnik Śląskiego Centrum Chorób Serca Nr 5 (4/03) grudzień 2003 ISSN 1730-1297.
- ↑ Śladami Polaków po świecie. Polacy w Irlandii, Przegląd Australijski.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 72 z 3 lipca 1919 roku, poz. 2336, 2358.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 56 z 24 sierpnia 1923 roku, s. 519.
- ↑ Jan Bohdan Gliński, W powstańczej Warszawie i w Górcach.
- ↑ Życie Warszawy. R. 11, 1954 nr 229=3400 (25 IX), Warszawa, 1954 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JÓZEFA SZCZEPAŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-06].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 57, poz. 100 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).