Witold Mackiewicz

Witold Mackiewicz

podporucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia	14 maja 1913 Dąbrowa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1934–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty Legionów 206 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Witold Mackiewicz (ur. 14 maja 1913 w Dąbrowie, woj. wileńskie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – leśnik, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Szymona i Heleny, z domu Łosiew. Miał rodzeństwo: Mieczysław, Wanda, Czesław, Henryk, Józef (ponadto żył z nimi Jan Rutkowski, syn zmarłej siostry ojca, Julii). Rodzinny majątek Mackiewiczów znajdował się w Dobrzyniu na Wileńszczyźnie.

Witold Mackiewicz ukończył studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Po ukończeniu studiów został zatrudniony w nadleśnictwie w Rogówie.

W 1934 został powołany do 1 Pułku Piechoty Legionów. Ukończył dywizyjny kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 5 Pułku Piechoty Legionów. Od 1935 był w rezerwie. W 1936 i na przełomie 1937/1938 odbył ćwiczenia rezerwistów w 1 Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy plutonu ckm. Został awansowany do stopnia podporucznika w Korpusie Oficerów Piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i zweryfikowany z lokatą 282.

Wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym, w 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej służył w szeregach 206 Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy plutonu w 6 kompanii. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku^[1]. Stamtąd nadsyłał korespondencję do bliskich. W 1940 wraz z innymi jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Jego narzeczoną była o trzy lata młodsza Maria Walczakowska (od 1944 po mężu Ostrowska)^[2]. Jeden z jego braci walczył w szeregach II Korpusu gen. Władysława Andersa pod Monte Cassino, drugi, Mieczysław został także aresztowany przez sowietów w 1939, lecz następnie zwolniony z obozu w Ostaszkowie z uwagi na zbyt niski stopień wojskowy^[3]), trzeci brat Czesław (1910–1976^[4], ps. „Szczygieł”, żołnierz Organizacji Wojskowej "Wilki", Okręgu Wilno Armii Krajowej^[5], ojciec płk dr inż. Konrada Mackiewicza^[6] i Marii Kaczyńskiej, która jako żona od 2005 prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego była pierwszą dama Polski, 10 kwietnia 2010 zginęła wraz z nim i innymi osobami w katastrofie wojskowego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.

Upamiętnienie

W 2007 pośmiertnie został awansowany do stopnia porucznika^[7].

W Ostrowi Mazowieckiej został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Witolda Mackiewicza.

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy

Bibliografia

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 319. [dostęp 2014-07-25].
• Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010. ISBN 978-83-623-43-08-9.
• Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2011. ISBN 978-83-7510-814-9.