Witold Nowacki

Witold Nowacki

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1911 Zakrzewo
Data i miejsce śmierci	23 sierpnia 1986 Warszawa
Doktorat	1945 Politechnika Warszawska
Doktor honoris causa Politechnika Gdańska – 1971 Politechnika Poznańska – 1979 Politechnika Łódzka, Politechnika Warszawska – 1981
Odznaczenia
[1]

Grób prof. Witolda Nowackiego na Starych Powązkach w Warszawie

Witold Nowacki (ur. 20 lipca 1911 w Zakrzewie, zm. 23 sierpnia 1986 w Warszawie) – specjalista w dziedzinie mechaniki budowli^[2], teorii sprężystości^[3] i termosprężystości^[4]. Profesor Politechniki Gdańskiej, Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej, prezes Polskiej Akademii Nauk. Ojciec Jerzego Nowackiego, dziadek Barbary Nowackiej, teść Izabeli Jarugi-Nowackiej.

Życiorys

Był synem Ludwika Nowackiego i Bronisławy z domu Czyżewskiej. Miał liczne rodzeństwo (jego starszą siostrą była Halina Nowacka^[5]). Ukończył Gimnazjum Państwowe w Nakle nad Notecią. W okresie II wojny światowej przebywał w obozie jenieckim w Woldenbergu, gdzie zorganizował Studium Dokształcania Politechnicznego.

Doktorat uzyskał na Politechnice Warszawskiej we wrześniu 1945. 15 września 1945 objął kierownictwo Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli oraz funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej.

W 1952 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, uczestniczył w organizacji PAN jako Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych (1952–1957), w 1956 został członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1957–1965 był zastępcą sekretarza naukowego, w latach 196–1968 sekretarzem naukowym, w latach 1969–1977 wiceprezesem, w latach 1978–1980 prezesem PAN^[6].

W 1971 r. uhonorowany tytułem doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej^[7], w 1979 tytułem doktora honoris causa Politechniki Poznańskiej^[8], natomiast w 1981 tytułem doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej^[9] i Warszawskiej^[10].

Zajmował się zagadnieniami statyki i dynamiki, teorii sprężystości, lepkosprężystości, magnetosprężystości oraz teorii niesymetrycznej sprężystości.

W latach 1946–1948 był członkiem PPS, od kongresu zjednoczeniowego PPS i PPR 15 grudnia 1948 roku należał do PZPR. W latach 1964–1970 był zastępcą członka KC PZPR^[1], w latach 1980–1981 członek KC PZPR^[11]. Członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1968 r.^[12] W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Honorowego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika^[13].

Był członkiem Royal Society oraz Akademii Nauk ZSRR.

21 lipca 1977 odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej^[14].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 26-6-27)^[15].

Literatura przedmiotu

• Zbigniew Kączkowski, Witold Nowacki, Warszawa 2008, Bibl. Gł. Politechniki Warszawskiej

Przypisy

Bibliografia

• Biblioteka Cyfrowa Politechniki Warszawskiej
• Witold Nowacki: Mechanika Budowli, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1976
• WitoldW. Nowacki WitoldW., Dźwigary powierzchniowe, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, ISBN 83-01-02476-3, OCLC 751517175 .
• Witold Nowacki: Dynamika budowli, „Arkady”, Warszawa 1972
• Witold Nowacki: Dynamiczne zagadnienia termosprężystości, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1966.
• Witold Nowacki: Teoria sprężystości, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1970
• Witold Nowacki: Teoria niesymetrycznej sprężystości, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981
• Witold Nowacki, Zbigniew Olesiak, Termodyfuzja w ciałach stałych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1991.