Witold Poinc (kapitan żeglugi wielkiej)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
         | |
Witold Poinc (ur. 2 maja 1908 w Kamiennej, zm. 18 września 1982[1] w Gdyni[2]) – polski kapitan żeglugi wielkiej, współtwórca Polskiego Ratownictwa Okrętowego.
Życiorys
Urodzony w Kamiennej jako syn Juliana. Gimnazjum ukończył w Sosnowcu, a następnie podjął naukę w Szkole Morskiej w Tczewie, którą ukończył w 1930 (wówczas była to już Państwowa Szkoła Morska w Gdyni). Po ukończeniu szkoły i odbyciu szkolenia w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu[3] rozpoczął pracę jako oficer pokładowy w przedsiębiorstwie Polbryt[1].
W 1934 ukończył kurs radiotelegrafisty i następnie pracował w Żegludze Polskiej jako oficer i radiooficer[1]. W 1938 uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. W 1939 był pilotem w gdyńskim porcie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził plutonem marynarzy w I Batalionie Kadry Floty broniąc Oksywia, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po walkach trafił do niewoli. Po wyzwoleniu z obozu jenieckiego w 1945 trafił do polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii. W 1946 wrócił do Polski i został zastępcą kierownika Wydziału Holowniczo – Ratowniczego Żeglugi Polskiej S.A., zajmującego się oczyszczaniem portów i red z wraków pozostałych po działaniach wojennych. W 1951 wydział przekształcono w przedsiębiorstwo Polskie Ratownictwo Okrętowe. Witold Poinc został w nim dyrektorem ds. technicznych i kierował wydobyciem ponad 200 wraków (30 z nich przywrócono do służby), w tym Gneisenau, blokującego wejście do gdyńskiego portu[3]. Tworząc pierwsze polskie przedsiębiorstwo wydobywające wraki W. Poinc korzystał z doświadczeń firm duńskich i radzieckich, ale opracował też nowatorskie metody, za co otrzymał nagrody państwowe[2].
W 1957 został kapitanem portu w Gdyni. W 1968 przeniesiony został do Urzędu Morskiego w Gdyni, gdzie był zastępcą dyrektora do spraw awaryjności we flocie[1].
W latach 60 XX wieku wykładał wiedzę morską i ratownictwo morskie w Państwowej Szkole Morskiej[2][1]. Na emeryturę przeszedł w 1975. Pochowany na w Nowej Alei Zasłużonych Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 26-38-8)[4].
Nagrody i odznaczenia[5]
- Krzyż Walecznych (1946)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1950)
- Srebrna Odznaka „Racjonalizator Produkcji” (1950)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1951)[6]
- Nagroda Państwowa II stopnia (indywidualna, 1952)
- Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa, 1953)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Złota Odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza” (1956)
- Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska” (1960)
- Odznaka honorowa „Zasłużony Ziemi Gdańskiej” (1960)
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1964)
- Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1966)
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1967)
- Odznaka Grunwaldzka (1967)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1969)
Upamiętnienie
Imieniem Witolda Poinca nazwano zbudowany w 1996 statek PRO MS Kapitan Poinc oraz ulicę w Gdańsku[8]. Był także patronem, już nieistniejącej, Szkoły Podstawowej Nr. 22 w Gdańsku[9]
Przypisy
- ↑ a b c d e Patroni ulic. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Gdyni. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ a b c Legendarne postacie. Gdynia turystycznie. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ a b Kapitan Witold Poinc – legenda Polskiego Ratownictwa Okrętowego. „Kurier Morski”, 2013-07-28. samorząd Miasta Gdyni.
- ↑ p?id=detale&idg=55930&inni=0&cinki=1 [dostęp 2020-06-03]
- ↑ SP 22: Kpt. ż. w. Witold Poinc. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 973.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1251.
- ↑ kody pocztowe. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ Strona szkoły. [dostęp 2016-08-23].
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
grób Witolda Poinca w Nowej Alei Zasłużonych Cmentarza Witomińskiego (kwatera 26-38-8)