Witold Radecki-Mikulicz

Witold Radecki-Mikulicz

pułkownik dyplomowany kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Witold Marian Radecki-Mikulicz
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1891 Lipki
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1979 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1918–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	25 Pułk Ułanów Wielkopolskich 15 Pułk Ułanów Poznańskich 6 Pułk Ułanów Kaniowskich 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii
Odznaczenia

Witold Marian Radecki-Mikulicz (ur. 4 czerwca 1891 w majątku Lipki, zm. 1 lutego 1979 w Londynie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, w 1964 mianowany generałem brygady przez Władysława Andersa.

Życiorys

Urodził się 4 czerwca 1891 w majątku Lipki na Wołyniu^[1], w rodzinie Marcelego, ziemianina, i Heleny z Krasickich^[2]. Oficer armii rosyjskiej, a od lutego 1918 dowódca oddziału konnego i adiutant gen. Dowbor-Muśnickiego w I Korpusie Wschodnim^[3][1]. W 1919 pełnił funkcję adiutanta dowództwa Wojsk Wielkopolskich w Poznaniu, a następnie był w komisji ustalania granicy polsko-niemieckiej^[3][1].

W wojnie z bolszewikami dowodził 1 szwadronem w 115 pułku ułanów w stopniu rotmistrza, a w sierpniu został dowódcą tego pułku^[3][1]. Zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Dowódca 15 pułku ułanów w latach 1921–1922^[3] i w barwach pułku był w latach 1922–1928 słuchaczem, a następnie wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. W styczniu 1927 roku został zatwierdzony na stanowisku wykładowcy taktyki kawalerii^[4]. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. W styczniu 1928 został przeniesiony do 6 pułku ułanów w Stanisławowie na stanowisko dowódcy pułku^[6]. W grudniu 1930 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy^[7][1]. W październiku 1935 został przeniesiony do 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie na stanowisko dowódcy pułku. W 1937 powrócił na poprzednie stanowisko w Wyższej Szkole Wojennej^[3]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8].

Przydzielony został w 1939 do Polskiej Misji Wojskowej we Francji, a później został szefem Gabinetu Naczelnego Wodza we Francji i Anglii^[3][1]. Attaché wojskowy od lutego 1941 do listopada 1942 przy rządach: belgijskim i holenderskim w Londynie, oficer łącznikowy w latach 1942–1946 przy Dowództwie Wojsk Wolnych Francuzów^[3] i ponownie attaché wojskowy w Paryżu. Po wojnie pozostał w Anglii i zamieszkał w Londynie^[1].

Naczelny Wódz gen. broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów^[1]. Zmarł 1 lutego 1979. Pochowany na cmentarzu North Sheen^[9][1].

Witold Radecki-Mikulicz był żonaty z Elżbietą Watta-Skrzydlewską, z którą miał córkę Krystynę (1922–1948) i syna Aleksandra (1929–1979)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4281 (1921)^[10][1]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[8][1]
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[11][1]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Państwowa Odznaka Sportowa^[12]
• Krzyż Oficerski Orderu Leopolda II (Belgia)^[13]
• Order Świętej Anny III kl. (Rosja)^[2]
• Order Świętego Stanisława II kl. (Rosja)^[2]
• Order Świętego Stanisława III kl. (Rosja)^[2]
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja, 28 listopada 1925)^[14]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1925)^[15]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Henryk Korczyk. Witold Marian Radecki (1891–1979). „Polski Słownik Biograficzny”. XXIX, s. 679–680, 1986. Warszawa. 
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 55. ISBN 83-04-03364-X.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Krzysztof Mijakowski, Paweł Rozdżestwieński, Lesław Kukawski: Wielka księga kawalerii polskiej 1918–1939. Historia 25 pułku Ułanów Wielkopolskich. Tom 28. Warszawa: Edipresse Polska S.A, 2013. ISBN 978-83-7769-355-1.