Witold Rużyłło

Witold Rużyłło
Data urodzenia	3 marca 1939
Profesor nauk medycznych
Specjalność: kardiologia
Doktorat	1970
Habilitacja	1991
Profesura	18 października 1995
Polska Akademia Nauk
Status	członek korespondent
Praca naukowa
Instytucja	Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego
Klinika	Kardiologii
Okres zatrudn.	1963–1975
Instytut	Kardiologii im. Stefana Wyszyńskiego
Dyrektor
Instytut	Kardiologii im. Stefana Wyszyńskiego
Okres spraw.	2006–2015
Odznaczenia

Witold Rużyłło (ur. 3 marca 1939^[1]) – polski lekarz, kardiolog, profesor nauk medycznych, pionier kardiologii inwazyjnej w Polsce.

Życiorys

Syn profesora Edwarda Rużyłły, twórcy systemu kształcenia podyplomowego lekarzy^[2], oraz docent Aliny Zawadzkiej-Rużyłło, specjalisty ginekologii operacyjnej^[3]. Brat Jerzego Rużyłły^[2]. Ukończył studia na Akademii Medycznej w Warszawie (1962). Staż w zakresie chorób wewnętrznych odbywał w szpitalu uniwersyteckim w Ottawie, tam też zdecydował się na wybór specjalizacji kardiologicznej^[3]. Uzyskał w 1970 stopień naukowy doktora^[1] i przez następny rok odbywał staż specjalizacyjny z zakresu kardiologii w Texas Heat Institute w Houston^[3]. Habilitował się w 1991 na podstawie pracy zatytułowanej Ocena wyników przezskórnej komisurotomii mitralnej w nieoperowanym zwężeniu zastawki dwudzielnej i nawrocie zwężenia po leczeniu chirurgicznym. W 1995 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych^[4].

Specjalizował się w zakresie kardiologii, zajął się leczeniem choroby niedokrwiennej serca, a także wad wrodzonych i nabytych serca. Przeprowadzał pierwsze w Polsce zabiegi, tj. jak diagnostyczna koronarografia (1968), biopsja mięśnia sercowego (1975), angioplastyka tętnic wieńcowych (1981)^[1], a także przezskórne wszczepienie zastawki płucnej (2008)^[3].

Od 1963 do 1975 pracował Klinice Kardiologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego^[3]. Później zawodowo związany z Instytutem Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Aninie. W 2006 objął stanowisko dyrektora tej instytucji, zajmując je do 2015. Od 1981 do 2010 kierował Kliniką Choroby Wieńcowej. Został członkiem korespondentem, a następnie członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk^[4], powoływany w skład prezydium PAN^[3]. W latach 1999–2001 był prezesem Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego^[1]. W 2015 został dziekanem Wydziału Nauk Medycznych PAN. Autor około 600 publikacji naukowych w tym 10 podręczników (2017)^[3].

W 1987 wyróżniony Orderem Uśmiechu^[3]. W 2001, za wybitne zasługi dla rozwoju kardiologii, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[5]. W 2011 otrzymał Perłę Honorową Polskiej Gospodarki (w kategorii nauka)^[6]. Honorowy redaktor naczelny pisma „Postępy w Kardiologii Interwencyjnej”. W 2017 wyróżniony doktoratem honoris causa Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego^[3].

Wybrane publikacje

• Witold Rużyłło, Franciszek Walczak, Elżbieta Katarzyna Włodarska: Nowoczesna strategia leczenia zaburzeń rytmu serca. Poznań: Termedia Wydawnictwo Medyczne, 2008. ISBN 978-83-89825-52-0.
• Andrzej Januszewicz, Włodzimierz Januszewicz, Witold Rużyłło: Inhibitory konwertazy angiotensyny w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-039-6.
• Andrzej Januszewicz, Witold Rużyłło, Marek Naruszewicz, Waldemar Banasiak: Postępowanie z chorym o dużym ryzyku sercowo-naczyniowym. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-010-8.
• Maria Hoffman, Wanda Rydlewska-Sadowska, Witold Rużyłło: Wady serca. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1989. ISBN 83-200-1267-8.

Przypisy