Witold Rudziński

Witold Rudziński

Witold Rudziński (przed 1952)
Data i miejsce urodzenia	27 marca (14 marca starego stylu) 1913 Siebież
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	29 lutego 2004 Warszawa
Gatunki	muzyka poważna muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, pedagog, dyrygent
Odznaczenia

Grób Witolda Rudzińskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Witold Rudziński (ur. 14 marca^?/ 27 marca 1913 w Siebieżu, zm. 29 lutego 2004 w Warszawie) – polski kompozytor, dyrygent, historyk muzyki, pedagog.

Życiorys

Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (do 1936) i w Konserwatorium Muzycznym im. Karłowicza w Wilnie, następnie w Instytucie Gregoriańskim w Paryżu (1938–1939 studia z zakresu kompozycji u N. Boulanger i Ch. Koechlina). Od 1964 nosił tytuł prof. nadzwyczajnego, od 1983 prof. zwyczajnego.

W latach 1937–1938 kierował Szkołą Muzyczną w Święcianach, 1939–1941 wykładał w Konserwatorium i Szkole Muzycznej w Wilnie; zagrożony aresztowaniem uciekł z Wilna i przez półtora roku pracował w podwileńskiej wsi Niemenczyn jako organista. Jesienią 1943 przedostał się z żoną Anną do Warszawy; wziął udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie prof. Konserwatorium łódzkiego; od 1947 roku znów zamieszkał w Warszawie. Następnie dyrektor Departamentu Muzyki w Ministerstwie Kultury i Sztuki oraz dyrektor artystyczny Filharmonii i Opery Stołecznej „Roma” w Warszawie. Redagował miesięcznik „Muzyka” oraz zeszyty „Śpiewamy i tańczymy”; od 1957 pracownik naukowo-dydaktyczny Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (1979 otrzymała nazwę Akademia Muzyczna) w Warszawie, od 1964 prof. tej uczelni z zakresu kompozycji i teorii muzyki oraz kierownik Studium Doktoranckiego; 1983 przeszedł na emeryturę; został uhonorowany doktoratem honoris causa w 1998.

Przez krótki czas był prezesem zarządu głównego Związku Kompozytorów Polskich (wiele lat kierował oddziałem warszawskim). Laureat nagród państwowych i resortowych oraz nagród kompozytorskich (m.in. wyróżnienie specjalne na Konkursie Księcia Rainiera w Monaco, 1963 za operę „Odprawa posłów greckich”). Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim (1955)^[1] i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[2] oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[3].

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 334-5-28)^[4].

Życie prywatne

Jego dzieci z małżeństwa z Anną z Wojciechowskich (córką Bronisława Wojciechowskiego) to Teresa Bochwic, dziennikarka i Jan Rudziński, matematyk.

Twórczość

• opery:
  • Janko Muzykant (1951)
  • Komendant Paryża (1957)
  • Odprawa posłów greckich (1962)
  • Sulamita (1964)
  • Chłopi (1972)
  • Pierścień i Róża (1984)
• utwory oratoryjne:
  • Chłopska droga (1952)
  • Dach świata (1960)
  • Gaude Mater Polonia (1966)
• utwory symfoniczne i koncerty:
  • Muzyka koncertująca (1958)
  • Obrazy świętokrzyskie (1965)
  • Concerto grosso na perkusję i smyczki (1970)
• utwory kameralne
• pieśni
• muzyka filmowa
• muzyka rozrywkowa

Obok pracy kompozytorskiej był również autorem opracowań teoretycznych, historycznych i popularyzatorskich, poświęconych głównie Moniuszce, Bartókowi oraz rytmom muzycznym.

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 777. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
• The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. R. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
• Witold Rudziński w serwisie Culture.pl

Linki zewnętrzne

• Witold Rudziński na zdjęciach w bibliotece Polona