Witold Wereszczyński

Witold Wereszczyński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1926 Białokrynica
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1987 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1944-1986
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	16 Brygada Pancerna 9 Pułk Czołgów Średnich Oficerska Szkoła Broni Pancernej 23 Pułk Czołgów Średnich 11 Dywizja Pancerna Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych
Stanowiska	dowódca czołgu dowódca plutonu czołgów dowódca kompanii czołgów wykładowca szkoły oficerskiej dowódca pułku czołgów zastępca dowódcy dywizji pancernej dowódca dywizji pancernej komendant szkoły oficerskiej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa operacja „Dunaj” 1968
Odznaczenia

Witold Wereszczyński (ur. 19 listopada 1926 w Białokrynicy, zm. 12 lutego 1987 w Poznaniu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Witold Wereszczyński urodził się 19 listopada 1926 w Białokrynicy, w ówczesnym powiecie krzemienieckim, w rodzinie Lucjana, wachmistrza 12 Pułku Ułanów Podolskich i Eleonory z domu Staręga. Od 1932 uczył się w szkole powszechnej w Białokrynicy, a od 1936 w szkole ćwiczeń przy Liceum w Krzemieńcu. W 1939 zdał do Gimnazjum w Krzemieńcu. Od września 1939 mieszkał razem z matką i rodzeństwem w Siedlcach, gdzie uczył się w Gimnazjum im. Bolesława Prusa, a po jego zamknięciu przez Niemców kontynuował naukę w szkole mechanicznej. W 1942 resztowany przez władze niemieckie, po uwolnieniu uczył się na tajnych kompletach. Od maja 1943 był szeregowym - łącznikiem 9 Obwodu Batalionów Chłopskich w Siedlcach, a od sierpnia 1944 funkcjonariuszem tamtejszej Komendy Powiatowej Milicji Obywatelskiej.

Służba w wojsku

6 listopada 1944 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został skierowany do 6 zapasowego pułku piechoty w Lublinie. Od listopada 1944 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Czołgów w Chełmie. 20 lutego 1945, po ukończeniu szkoły, został przydzielony do 16 Dnowsko-Łużyckiej Brygady Pancernej i wyznaczony na stanowisko dowódcy czołgu T-34/85. Rozkazem Naczelnego Dowódcy WP z 10 marca 1944 został awansowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów broni pancernej. Następnie dowodził plutonem i kompanią czołgów. W czasie II wojny światowej w składzie 2 Armii Wojska Polskiego walczył w bitwie pod Budziszynem, Niesky i o Drezno. Od listopada 1945 dowódca kompanii czołgów w 16 Samodzielnej Brygadzie Pancernej w Szczecinie, a po przeformowaniu tej brygady w 9 pułk czołgów w lutym 1946 był dowódcą plutonu czołgów. Od października 1946 do lutego 1947 przebywał na Wyższym Kursie Doskonalenia Oficerów Broni Pancernej w Modlinie, który ukończył z oceną bardzo dobrą. W lutym 1947 został oficerem zwiadu pułku, w maju 1948 dowódcą pułkowej kompanii szkolnej, a w grudniu 1948 powrócił na stanowisko oficera zwiadu pułku.

W marcu 1949 został przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu na stanowisko wykładowcy Cyklu Taktyki Ogólnej. Od października 1950 oficer operacyjny 2 pułku czołgów w Opolu, od lipca 1951 szef sztabu 23 pułku czołgów w Słubicach. Pułk ten wchodził w skład 19 Dywizji Zmechanizowanej. W latach 1954-1956 dowodził 23 Pułkiem Czołgów Średnich w Słubicach. W okresie od października 1956 do lipca 1959 był słuchaczem Fakultetu Ogólnowojskowego Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Studia ukończył z oceną bardzo dobrą i został wyznaczony na szefa sztabu 5 Dywizji Pancernej w Gubinie. Od września 1961 szef sztabu - zastępca dowódcy 5 Dywizji Pancernej w Gubinie, a od grudnia 1965 zastępca dowódcy do spraw liniowych 10 Dywizji Pancernej w Opolu. W sierpniu 1966 został zastępcą dowódcy do spraw liniowych 2 Dywizji Zmechanizowanej w Nysie. W latach 1966-1967 ukończył kurs operacyjno-strategiczny przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie.

W styczniu 1968 powrócił na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych 10 Dywizji Pancernej, 6 maja 1968 objął dowództwo 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu. Pod jego dowództwem dywizja wzięła udział w interwencji zbrojnej Państw Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w sierpniu 1968. 9 października 1968 uchwałą Rady Państwa PRL awansował do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu 12 października 1968 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL marszałek Polski Marian Spychalski. W listopadzie 1973 obowiązki dowódcy dywizji przekazał płk. dypl. Józefowi Użyckiemu. Od listopada 1973 pełnił obowiązki, a 17 stycznia 1974 został komendantem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. 6 listopada 1976 został przeniesiony na stanowisko szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu. W 1981 sztab którym kierował otrzymał najwyższe wyniki w Śląskim Okręgu Wojskowym.

Był delegatem na VI Zjazd PZPR (1971), działał społecznie w ZBoWiD i Lidze Obrony Kraju^[1].

W czerwcu 1983 doznał wylewu krwi do mózgu, w związku z czym był trwale niezdolny do służby wojskowej. W okresie od września 1984 do czerwca 1986 pozostawał w dyspozycji ministra Obrony Narodowej z powodu długotrwałej ciężkiej choroby. W stan spoczynku przeniesiony z dniem 3 lipca 1986 roku.

Pochowany 17 lutego 1987 na Cmentarzu Komunalnym Junikowo w Poznaniu. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyła delegacja WP na czele z dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego gen. dyw. Janem Kuriatą oraz szefem sztabu Wojsk Lotniczych gen. bryg. pil. Jerzym Zychem. W imieniu żołnierzy WP Zmarłego pożegnał komendant WSOWPanc. gen. bryg. Zdzisław Głuszczyk.

Wykształcenie wojskowe

• Oficerska Szkoła Broni Pancernej - Chełm
• Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów Broni Pancernej - Modlin
• Akademia Sztabu Generalnego - Rembertów
• Kurs Operacyjno-Strategiczny przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[2]:

• podporucznik - 1945
• porucznik - 1946
• kapitan - 1949
• major - 1953
• podpułkownik - 1959
• pułkownik - 1966
• generał brygady - 1968

Działalność agenturalna

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1948-1968 tajnym współpracownikiem (tajnym informatorem) Informacji Wojskowej oraz Wojskowej Służby Wewnętrznej o pseudonimach "Telefon" i "Brzoza"^[3].

Życie prywatne

Mieszkał w Poznaniu. Od 1951 żonaty z Władysławą Kaniewską (1921-1996). Małżeństwo miało syna i córkę^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju (1972)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR) (1973)
• Order Czerwonego Sztandaru (czechosłowacki) (1970)

Bibliografia

• Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego, Tradycje i współczesność, Zakład Poligraficzny Księgarni Św. Wojciecha, Poznań 1994.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 216-219.

Przypisy