Witold Wincenty Staniszkis

Grób Witolda Wincentego i Marii Staniszkisów na cmentarzu Powązkowskim

Witold Wincenty Staniszkis z braćmi Jerzym (z lewej) i Olgierdem (z prawej), druga połowa lat 40. XX w.

Witold Wincenty Staniszkis (ur. 4 października 1908 w Krakowie^[1], zm. 28 lutego 2008 w Warszawie)^[2] – polski inżynier hydrotechnik, pracownik naukowy, działacz Obozu Wielkiej Polski i Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”, więzień polityczny w okresie stalinowskim.

Życiorys

Był synem Witolda Teofila Staniszkisa i Wandy z domu Piotrowskiej^[2][3].

Ukończył Liceum Stefana Batorego w Warszawie (1927) i Politechnikę Warszawską (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego, 1936)^[4]. Jako pracę dyplomową zaprojektował trybunę dla toru wyścigów konnych na Służewcu w Warszawie i kierował jej budową. Pracował też przy wznoszeniu Gdyni.

Działalność polityczna

Przed II wojną światową był członkiem Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, Oddziału Akademickiego Obozu Wielkiej Polski (którym kierował do 1933)^[5], Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga” jako zastępca Bolesława Piaseckiego (od 1935)^[6]. Kierował też Wydziałem Pracy RNR^[7]. W marcu 1939 został wydawcą miesięcznika „Wielka Polska”, redagowanego przez Wojciecha Wasiutyńskiego i Stanisława Cimoszyńskiego^[8]. Brał udział w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji niemieckiej był członkiem Konfederacji Narodu, pracował jako robotnik leśny.

Działalność powojenna

W 1945 wyjechał z rodziną do Gdańska, gdzie został jednym z założycieli Biura Odbudowy Portów, zostając naczelnikiem Kierownictwa Robót w Gdańsku^[4]. Zajmował się odbudową portu w Gdańsku oraz planami odbudowy portu w Szczecinie.

W 1948 został aresztowany i więziony przez kilka lat za przedwojenną przynależność do ONR. Po wyjściu na wolność powrócił do Warszawy, gdzie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. Był m.in. docentem w Instytucie Organizacji Przemysłu Maszynowego „Orgmasz” i wykładowcą na Politechnice Białostockiej.

Po 1989 zaangażował się w odbudowę ruchu narodowego. Został członkiem Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W 1992 na zjeździe SN-D został wiceprzewodniczącym Rady Politycznej. Był nim do 1999. Po zjednoczeniu SN-D ze Stronnictwem Narodowym w 1999 wycofał się z życia politycznego.

Został pochowany 7 marca 2008 na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 11-3-1)^[9]. Był ojcem Jadwigi Staniszkis i Witolda Kazimierza Staniszkisa^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Dr inż. Witold Staniszkis, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-09-07] .
• Małgorzata Bajer. Tradycja wielu nacji (Rody uczone; cz. 113). „Forum Akademickie”. R. 13, nr 12, s. 54–55, 2006. 
• Bogusław Kowalski. Zatrzymajmy się na chwilę, odszedł Ktoś Wielki!: Witold Staniszkis (1908-2008). „Myśl Polska”. nr 11, s. 4, 2008. 
• Odszedł Witold Staniszkis. „Najwyższy Czas!”. nr 11, s. XXXVI, 2008. 
• Odszedł Witold Staniszkis. „Opcja na Prawo”. nr 4(76), 2008. 
• Witold Staniszkis (1908-2008). „Polityka Narodowa”, s. 110, czerwiec 2008. 
• Wojciech Wierzejski: Zmarł senior ruchu narodowego – W. Staniszkis, działacz MW, ONR, SN. wierzejski.pl, 5 marca 2008. [dostęp 2012-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].

Linki zewnętrzne

• Publikacje Witolda Staniszkisa w elektronicznym katalogu Biblioteki Narodowej