Witold Wolfram

Witold Zachariasz Wolfram
Ilustracja
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1895
Warszawa

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego,
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Odznaka I korpus w Rosji.jpg I Korpus Polski

Jednostki

3 Pułk Strzelców Podhalańskich
21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”
PKU Warszawa Miasto III
KRU Warszawa Miasto III

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Wstążeczka amarantowa

Witold Zachariasz Wolfram (ur. 5 listopada 1895 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan administracji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w Warszawie, był synem Juliana i Ludwiki z domu Wojciechowskiej[1]. Absolwent szkoły handlowej z maturą w Warszawie (1914). W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej. Ukończył wojenny kurs dla oficerów. Walczył na froncie niemieckim[2]. W 1917 roku przeszedł do I Korpusu Wschodniego. Przydzielony do 6 pułku strzelców, walczył z bolszewikami w rejonie Bobrujska.

W 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 3 pułku strzelców podhalańskich. W jednostce walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za swoje czyny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie służył w 21 pułku piechoty[3][4]. W jednostce służył do 1931 roku jako dowódca kompanii oraz oficer materiałowy. W marcu 1931 roku został przeniesiony do PKU Warszawa Miasto III na stanowisko kierownika I referatu[5][6]. 1 września 1938 roku PKU Warszawa Miasto III została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Warszawa Miasto III, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „kierownik I referatu ewidencji”. W 1939 roku w dalszym ciągu pełnił służbę na tym stanowisku[7].

W końcu 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 493.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Polak (red.) 1991 ↓, s. 159.
  2. Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 322.
  3. Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 185, 418.
  4. Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 174, 361.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 97.
  6. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 44, 525.
  7. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 291, 859.
  8. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1723.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 44.
  11. M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 40.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Odznaka I korpus w Rosji.jpg
Autor: Anwit, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odznaka I Korpusu w Rosji
Wstążeczka amarantowa.jpg
Autor: Saper65, Licencja: CC BY-SA 3.0
Wstążeczka amarantowa
Witold Wolfram kpt. kawaler VM.jpg
Witold Wolfram (1895-1940), kpt., kawaler Orderu Virtuti Militari 5 kl., ofiara zbrodni katyńskiej
PL Epolet kpt.svg
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).