Witold Wyszyński

Witold Wyszyński, fotografia portretowa

Witold Wyszyński (ur. 3 maja 1901, zm. 1983) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, dyplomata, podczas II wojny światowej radca w Londynie, po wojnie chargé d’affaires w Rzymie, jeden z czołowych polskich alpinistów.

Życiorys

Witold Wyszyński uczył się w szkole realnej Wróblewskiego w Warszawie^[1], będąc uczniem tego gimnazjum już wiosną 1918 roku działał w młodzieżowych ideowych organizacjach niepodległościowych (m.in. w Organizacji Młodzieży Narodowej, do końca 1919 roku był przewodniczącym zarządu głównego OMN Szkół Średnich^[2], później działał w OMN Szkół Wyższych^[3], od 1920 roku był już wiceprzewodniczącym grupy warszawskiej OMN^[4], w latach 1922–1923 był przewodniczącym grupy warszawskiej OMN^[5][6], w 1923 roku był członkiem Komitetu Wykonawczego OMN^[7], do 1926 roku był przewodniczącym OMN^[8][9], co najmniej od 1920 roku był również członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, w 1921 roku był zastępcą przewodniczącego grupy warszawskiej „Zet”-u^[4], w 1922 roku był członkiem Koła Braterskiego „Zet”^[10], a w latach 1923–1926 był sekretarzem generalnym jego Centralizacji^[11][12][13]). Działał również w organizacjach szkolnych i studenckich (m.in. w Związku Stowarzyszeń Uczniowskich^[14], w Radzie Międzyszkolnej^[1], Centralnym Komitecie Akademickim^[15][16], którego prezesem był w 1924 roku^[17]). Należał również do Związku Patriotycznego. Od 1924 roku był członkiem Narodowej Partii Robotniczej^[18].

Wyprawa wysokogórska w Alpach francuskich. Stoją od lewej: Jan Alfred Szczepański, Konstanty Narkiewicz-Jodko, Witold Wyszyński, Jerzy Golcz i Jan Dorawski (wrzesień 1931, Chamonix)

Od około 1930 roku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych^[19], w dyplomacji, m.in. od 15 września 1931 roku do 15 stycznia 1932 roku w konsulacie w Lyonie, od 1932 roku do 31 marca 1935 roku i po krótkim pobycie w Warszawie, ponownie, do ok. 1937 roku na placówce w Paryżu, w Moskwie od 1 maja 1938 roku do 1939 roku. Podczas wojny pracował jako naczelnik Wydziału Wschodniego w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji polskiego rządu w Londynie^[20], po wojnie – jako chargé d’affaires w Rzymie^[21], będąc zastępcą ambasadora Stanisława Kota^[22].

W 1947 roku po sfałszowaniu wyborów do Sejmu w 1947 roku pozostał we Włoszech^[23].

W 1924 roku mieszkał przy ul. Chmielnej 57 w Warszawie^[24].

W sierpniu 1937 roku ożenił się w Paryżu z Zofią Soplicą^[25].

Był jednym z czołowych polskich taterników i alpinistów okresu międzywojennego. W latach 20. każdą wolną chwilę spędzał w Tatrach, w latach 30. – w Alpach francuskich, m.in. wspinał się w grupie górskiej Écrins w Alpach Delfinackich, dokonując m.in. pierwszych wejść szczytowych na Pointe des Frères Chamois i na Tour Tatra (23 czerwca 1931 roku, w towarzystwie Jerzego Golcza).

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 251. [dostęp 2021-01-06].
• Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.