Wołkowyski Okręg Etapowy
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1919 | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | DOE Białystok | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | garnizon Wołkowysk | |
| Podległość | 2 Armia | |
Wołkowyski Okręg Etapowy – okręg etapowy Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W końcu maja 1919 roku dotychczasowe Dowództwo Okręgu Etapowego zostało przeniesione z Białegostoku do Wołkowyska[1][2].
15 października 1920 zreorganizowano podział obszaru wojennego na dowództwa okręgów etapowych. DOE w Wołkowysku podlegało 2 Armii i obejmowało powiaty: bialski, wołkowyski, północną część powiatu lidzkiego i powiat oszmiański[3].
Struktura organizacyjna
Organizacja i rozmieszczenie w 1919[2]:
- Dowództwo OE – Wołkowysk
- powiat etapowy „Baranowicze”
- powiat etapowy „Dzisna”
- powiat etapowy „Grodno”
- powiat etapowy „Lida”
- powiat etapowy „Mińsk”
- powiat etapowy „Mołodeczno”
- powiat etapowy „Nowogródek”
- powiat etapowy „Oszmiana”
- powiat etapowy „Słonim”
- powiat etapowy „Sokółka”
- powiat etapowy „Suwałki”
- powiat etapowy „Święciany”
- powiat etapowy „Troki”
- powiat etapowy „Wilejka”
- powiat etapowy „Wilno”
- powiat etapowy „Wołkowysk”
Obsada personalna
- Dowódcy okręgu
- gen. ppor. Wincenty Odyniec
- gen. por. Stanisław Pruszyński (od 16 VII 1919)
- gen. ppor. Józef Prokopowicz (1919)
- ppłk Włodzimierz Kodrębski (1920)[3]
- Dowódcy powiatów etapowych
- ppłk piech. Antoni Ostankowicz – dowódca Powiatu Etapowego Baranowicze (od 21 VIII 1919)[4]
- płk piech. Tomasz Giewartowski – dowódca Powiatu Etapowego Sokółka (1920[5])
Przypisy
- ↑ Rostworowski 1995 ↓, s. 202.
- ↑ a b Odziemkowski 2013 ↓, s. 27.
- ↑ a b Ochał 2017 ↓, s. 86.
- ↑ Jędrzejczyk 1930 ↓, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920 roku, s. 382.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Ludwik Jędrzejczyk: Zarys historii wojennej 80-go pułku Strzelców Nowogródzkich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Artur Ochał: Na litewskiej rubieży Brygada KOP Grodno (1929-1939). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2017. ISBN 978-83-8098-148-5.
- Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca–1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Stanisław Rostworowski. Organizacja kwatermistrzostwa Frontu Litewsko-Białoruskiego. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3-4 (153-154), 1995. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).