Wołodymyr Horbowy

Wołodymyr Horbowy

Володимир Григорович Горбови́й

Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1899 Dolina, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	21 maja 1984 Chodorów, USRR, ZSRR
Zawód, zajęcie	prawnik, polityk
Narodowość	ukraińska
Tytuł naukowy	doktor

Wołodymyr Hryhorowycz Horbowy, ukr. Володимир Григорович Горбови́й, (ur. 30 stycznia 1899 w Dolinie, zm. 21 maja 1984 w Chodorowie) – ukraiński adwokat, działacz polityczny, wojskowy i nacjonalistyczny. Członek Ukraińskiej Organizacji Wojskowej (UWO) i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN).

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Stryju, następnie w czasie I wojny światowej walczył w armii austro-węgierskiej na froncie włoskim. Był ranny, stracił oko. Później był oficerem Ukraińskiej Armii Halickiej, brał udział w ofensywie Armii URL na Kijów w sierpniu 1919.

Od 1920 był rejonowym dowódcą Ukraińskiej Organizacji Wojskowej (UWO) w rejonie Doliny, w 1922 został szefem sztabu Komendy Głównej UWO we Lwowie, oraz szefem łączności pomiędzy Komendą główną a Komendą Krajową. Na przełomie listopada i grudnia 1928 pełnił obowiązki Krajowego Komendanta UWO. Był członkiem Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) od jej powstania.

Ukończył studia prawnicze w Pradze, był obrońcą w międzywojennych procesach politycznych (w tym obrońcą Stepana Bandery w dwóch procesach – procesie o zabójstwo Bronisława Pierackiego w Warszawie i procesie lwowskim kierownictwa OUN). W 1934 był jednym z pierwszych osadzonych w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej.

W czasie okupacji niemieckiej w Polsce od 1939 mieszkał w Krakowie. W 1941 był wiceprzewodniczącym Ukraińskiego Komitetu Narodowego, faktycznie pełniącym obowiązki przewodniczącego. W konsekwencji po proklamacji niepodległości państwa ukraińskiego został aresztowany 5 lipca 1941 przez Gestapo. Więziony w więzieniach niemieckich do 1942, wypuszczony ze względu na zły stan zdrowia. Brał udział w rozmowach polskiego i ukraińskiego podziemia. W okresie okupacji mianowany przez władze niemieckie sędzią Sądu Apelacyjnego w Krakowie^[1].

1 lipca 1947 aresztowany przez czeską policję w Pradze, przekazany do zsowietyzowanej już Polski, 9 lipca 1948 wydany władzom ZSRR. Skazany na 25 lat łagru, odbył wyrok w całości (w drugiej części na zesłaniu). Został zwolniony 1 sierpnia 1972, do końca życia pozostawał pod nadzorem milicyjnym.

Zmarł nagle, pochowany na cmentarzu w Dolinie.

Przypisy

Bibliografia, literatura

• Jan Nowak-Jeziorański, Kurier z Warszawy, Kraków 1989, wyd. Znak, ISBN 83-7006-102-8.
• Biogram Горбовий Володимир. W: Dowidnyk z istoriji Ukrajiny, opr. Ihor Pidkowa, Roman Szust, Kost Bondarenko. Lwów: Wyd. Lwiwśkyj derżawnyj uniwersytet im. Iwana Franka i Wydawnictwo Heneza, 1999. ISBN 978-966-504-237-2. (ukr.)