Wołodymyr Oskiłko

Wołodymyr Oskiłko w mundurze porucznika armii rosyjskiej

Wołodymyr Oskiłko (ur. 1892 w Horodku koło Równego, zm. 19 czerwca 1926 tamże) – ukraiński działacz społeczny i wojskowy, ataman i generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, organizator i dowódca północnej grupy wojsk URL.

Od 1914 służył w armii rosyjskiej, szybko awansował do stopnia podpułkownika. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu został komisarzem Rządu Tymczasowego w Tule. Za rządów Dyrektoriatu Ukraińskiej Republiki Ludowej był jednym z przywódców Ukraińskiej Partii Socjalistów-Niepodległościowców. 29 kwietnia 1919 w Równem podjął nieudaną próbę przewrotu i przejęcia władzy, aresztując kilku ministrów i wysokich oficerów rządu URL. Rozpoczęły się walki, w których brał udział również Korpus Strzelców Siczowych. 30 kwietnia bunt został zlikwidowany, a Oskiłce z kilkoma współpracownikami udało się uciec z Równego i 12 maja zgłosić do przedstawicieli polskich władz. Został skierowany do obozu dla internowanych, następnie wyjechał do Wiednia. W 1921 powrócił do Równego, i zajął się wydawaniem gazety Dzwin. Na łamach gazety głosił program porozumienia z Polską i lansował hasło przyszłej federacji polsko-ukraińskiej. Kierował utworzoną przez siebie Ukraińską Partią Ludową. W 1924 opublikował swoje wspomnienia Miż dwoma syłami. 29 czerwca 1926 został skrytobójczo zabity w swojej rodzinnej wsi przez nieznanych sprawców. Zabójstwo nastąpiło w miesiąc po zamordowaniu w Paryżu Symona Petlury. O zamach na Oskiłkę podejrzewano sowiecki wywiad^[1].

Przypisy

Bibliografia, literatura

• Jan Jacek Bruski, Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921-1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0.
• Sebastian Szajdak: Polsko-ukraiński sojusz polityczno-wojskowy w 1920 roku. Warszawa: 2005. ISBN 83-7399-132-8.
• Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w wojnie polsko-ukraińsko-bolszewickiej w 1920 r.. Toruń: 2003. ISBN 83-7322-529-3.