Wołodymyr Salśkyj
 W 1919 | |
 generał chorąży | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 lipca 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 sierpnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1906–1924 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 126 Rylski Pułk Piechoty, |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Późniejsza praca | działacz emigracyjny |
| Odznaczenia | |
 .svg){kind=small} .png){kind=small}  | |
Wołodymyr Petrowycz Salśkyj, ukr. Володимир Петрович Сальський (ur. 4 lipca 1883 w Ostrogu, zm. 5 października 1940 w Warszawie) – generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Ostrogu, następnie w 1906 Wileńską Szkołę Wojskową oraz w 1912 z wyróżnieniem Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Służył w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Podczas I wojny światowej był kwatermistrzem 12 Armii, służbę w armii rosyjskiej zakończył w stopniu podpułkownika. Jesienią 1917 uczestniczył w ukrainizacji jednostek wojskowych na Froncie Północnym.
Był szefem sztabu generała Mykoły Junakowa, później dowodził Dywizją Zaporoską w „operacji kamienieckiej” w 1919. Po wojnie polsko-bolszewickiej przebywał na emigracji w Polsce. Od 1924 do śmierci minister spraw wojskowych w Rządzie URL na emigracji.
Był współinicjatorem wieloletniej współpracy ze Sztabem Głównym Wojska Polskiego. Współpraca ta rozpoczęta została po tajnym memorandum prezydenta URL Andrija Liwyckiego i gen. Wołodymyra Salskiego z 4 sierpnia 1926 skierowanego do Józefa Piłsudskiego i rozmowach, jakie wkrótce potem nastąpiły[1][2]. Po aprobacie Piłsudskiego trwała do wybuchu II wojny światowej. Jej część tajna obejmowała sporządzenie planów organizacji i mobilizacji armii ukraińskiej, jako sojusznika Polski, w przypadku wojny polsko-sowieckiej. Został sporządzony, w porozumieniu z polskim Sztabem Głównym plan mobilizacyjny wojska ukraińskiego, w oparciu o emigrantów i Ukraińców zamieszkałych w Polsce. Oficerowie i podoficerowie armii URL zostali przyjęci do Wojska Polskiego jako tzw. oficerowie i podoficerowie kontraktowi[3].
Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą i Legią Honorową.
Przypisy
- ↑ Pełny tekst memorandum Liwyckiego i Salskiego: Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921-1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 363-365
- ↑ Zobacz też Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921-1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 338-341
- ↑ Robert Potocki, Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920-1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin 1999; ISBN 83-85854-46-0,s. 231-312.Rozdział "Projekt Ukraina" dot. planów strategicznych tworzenia armii URL w latach trzydziestych.
Bibliografia, literatura
- Володи́мир Са́льський w: Енциклопедія історії України: Т. 9. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2012, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2
- Aleksander Kolańczuk, "Ukraińscy generałowie w Polsce, emigranci polityczni w latach 1920-1939. Słownik biograficzny", Przemyśl 2009, ISBN 978-83-60374-11-5
Media użyte na tej stronie
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Хрест Симона Петлюри (стрічка)
Вiдзнака ступенi Генерал-хорунжого, встанoвлена наказoм ГУ ВУНР ч. 140 від 16 червня 1920 року.
Wołodymyr Petrowicz Salśkyj